Φωνὰς ἀφίνουν συγκεχυμένας·
οὐδεὶς ἀκούει τὸν στρατηγόν·
ζητοῦν μὲ χεῖρας ἐκτεταμένας
πρὸς τὴν πατρίδα των ὁδηγόν·
βιαίως ἅπαντες ἀναζεύγουν
καὶ μετʾ αἰσχύνης ὀπίσω φεύγουν.
Οὕτω, τρεῖς παῖδες μακρὰν ἀγέλην
ὅταν φοβήσωσι κολοιῶν,
εἰς μαύρην αἴροντʾ αὐτοὶ νεφέλην,
πλῆθος ἀφίνοντες λαλιῶν.
Καθεὶς φαντάζετʾ ἐν τῷ αἰθέρι
βροντὰς καὶ θόρυβον φοβερόν,
ἐὰν δʾ ἀτόλμως τὸ βλέμμα φέρῃ
πρὸς τὰ ἐπάνω παρατηρῶν,
ἐκπληκτικώτατον θαῦμα βλέπει
καὶ φεύγων φεύγοντας ἀνατρέπει.
Μʾ ὀφιοπλόκαμον τὴν αἰγίδα
ἐχθρὰ θεότης ἀκολουθεῖ
καί, προδεικνῦσα δεινὴν ἀσπίδα
κʾ ἀστράπτον δόρυ, τοὺς ἀπωθεῖ.
