«Ἐγείρου, Μέδον,» εἶπε, λαβοῦσα
ἐκεῖνον κλαίοντα τῆς χειρός,
ἐνῷ τὰς φρένας, οὕτως εἰποῦσα,
τῷ ἐνεψύχωσεν ἰσχυρῶς.
«Σκεφθεὶς ὀλίγον ἔπειτα κρῖνε
κλαυθμῶν καὶ θρήνων καιρὸς ἂν ἦναι.
Ἔνθεν τὸ πλῆθος τῶν πολεμίων
ἂν σʾ ἐννοήσῃ σὲ πλημμυρεῖ.
Ἔνθεν ἡ πόλις, ὡς κοῦφον πλοῖον
χωρὶς οἰάκων, ποντοπορεῖ.
«Δὲν θέλει θρήνους ὁ τελευτήσας
ὑπὲρ τῆς δόξης καὶ τῆς τιμῆς.
Πρὸς τοὺς θανόντας ἡ ἀρετή σας
δὲν καταφαίνετʾ ἐν ὀδυρμοῖς.
Καὶ τοῦ μὲν Κόδρου τὸ κλέος ἄλλη
ἐνθουσιῶσα φωνὴ θὰ ψάλῃ·
ἡ δʾ ἀρετή του, διαδραμοῦσα
καὶ τὰς θαλάσσας καὶ τὰς ξηράς,
θʾ ἀφίνῃ σπόρον, ἐπιδημοῦσα,
αὐταπαρνήσεως καθαρᾶς.
