Ἰδοὺ τοῦ Κόδρου τέλος ὁ οἶκος.
Εἰσπίπτει, ὅλος παραφορά,
τὸν διατρέχει καὶ κατὰ μῆκος,
καὶ κατὰ πλάτος τὸν διορᾷ·
ἀλλὰ ἐκεῖνος κʾ ἐντεῦθεν λείπει...
Τὴν ἀπορίαν σκεπάζʾ ἡ λύπη!
—Ποῦ εἶνʾ ὁ Κόδρος; λέγε μʾ εὐθέως.
Εἶπε πρὸς γραῖαν ἀποταθείς.
Κʾ ἐκείνη.—Σύννους ἐξῆλθε τέως,
ἐσθῆτα πένητος ἐνδυθείς.
Ὡς ἐξυπνοῦντες ἐκπεπληγμένοι
δύσπιστον τρίβομεν ὀφθαλμόν,
οὕτως ὁ Μέδων ἔκπληκτος μένει
παθὼν ἀκούσιον τιναγμόν.
Ἐπιλαβόμενος τοῦ μετώπου
ἀναμιμνήσκεται μετὰ κόπου.
Ἔπειτα δʾ ὥς τι ἀνακαλύψας,
κλείει τὸ κοῖλον τῶν παλαμῶν
καί, τοὺς κροτάφους βαρέως τύψας,
ἐξῆλθε, χείμαρρος ἐφορμῶν.
