Ὕστερον ἀναθεωρήσας τὴν αἰολοδωρικὴν γραμματικὴν του ἐπεξειργάσθη φιλολογικώτερον αὐτὴν, καὶ λαβὼν ἀφορμὴν ἐπραγματεύθη περὶ τῆς ἀρχαιότητος τοῦ ἑλληνικοῦ γένους καὶ τῆς γλώσσης του, περὶ τῶν πραγμάτων, καὶ τῆς θρησκείας του.
Εἰς τὴν νεότητά του ἐδοκίμασε νὰ μεταφράσῃ τὸν Ὅμηρον εἰς τὴν ἁπλοελληνικὴν διὰ στίχων ὁμοιοκαταλήκτων, ἀλλ’ ἐπειδὴ εἶδεν ὅτι δὲν εἶνε δυνατὸν ἐν τῇ ὁμοιοκαταληξίᾳ νὰ τηρηθῇ κατ’ ἀκρίβειαν ἡ ἔννοια τοῦ ποιητοῦ, παρῄτησε τὴν πρόθεσιν ταύτην, καὶ πολὺ ὕστερον ἐφαντάσθη νὰ δοκιμάσῃ τὴν εἰς ἀνομοιοκαταλήκτους δεκαπεντασυλλάβους στίχους μετάφρασιν· οὕτω δὲ μετέφρασε τὴν πρώτην ῥαψωδίαν τῆς Ἰλιάδος, οὐχὶ ὡς ἔργον τέλειον, ἀλλὰ τρόπον τινα ὡς ἀπόπειραν καὶ δοκίμιον διὰ τοὺς μεταγενεστέρους.
Τῷ 1812 προσκληθεὶς εἰς τὴν αὐλὴν τοῦ ἡγεμόνος Καρατσᾶ, ἀπεχωρίσθη ἄκων τῆς Μουρουζικῆς οἰκογενείας, πρὸς ἣν στενὸς σύνδεσμος καὶ αἴσθημα εὐγνωμοσύνης τέως τὸν προσήλου. Ἐλθὼν εἰς Βλαχίαν ὁ Χριστόπουλος διωρίσθη δικαστής. Μετὰ δὲ παρέλευσιν ἑνὸς ἔτους, κατὰ ζήτησιν μάλιστα τῶν ἐν Βλαχίᾳ. προξενείων τῶν Εὐρωπαϊκῶν δυνάμεων, ὁ ἡγεμὼν Καρατσᾶς συνέστησε δικαστήριον πρὸς ἐκδίκασιν τῶν μεταξύ τῶν αὐτοχθόνων καὶ τῶν ὑπηκόων τῶν ξένων δυνάμεων ἀναφυομένων διαφορῶν. Πρόεδρόν τοῦ νεοσυστάτου ἐκείνου δικαστηρίου, ἐπικληθέντος λογοθεσία τῶν ξένων ὑποθέσεων, διώρισε τὸν Χριστόπουλον, καὶ διὰ τὴν ἱκανότητά του, καὶ κατὰ ῥητὴν ζήτησιν τῶν προξένων, ἀφοῦ πρῶτον ἀπὸ Καμινάρην ἐπροβίβασεν αὐτὸν εἰς τὸ ἀξίωμα τοῦ Λογοθέτου. Τῶν ἀποφάσεων τοῦ δικαστηρίου τούτου μόνον πρὸς τὸν ἡγεμόνα ἐγένετο ἔκκλησις.
Κατὰ προτροπὴν τοῦ Χριστοπούλου συνετάχθη ἡ ἐπὶ Καρατσᾶ ἐκδοθεῖσα νομοθεσία τῆς Μολδαβίας.
Κατ’ ἐκείνην τὴν ἐποχὴν ὁ Ἀθανάσιος συνέγραψε τὰ πολιτικὰ σοφίσματα[1].
Μετὰ τὴν ἀπελευθέρωσιν τῆς Ἑλλάδος ἦλθεν ἵνα ἐπισκεφθῇ τὴν ἐλευθέραν πατρίδα, πλὴν ὀλίγον διαμείνας ἀπῆλθε καὶ ἐτελεύτησεν ἐν ἔτει 1847.
—Γραμματικὴ τῆς Αἰολοδωρικῆς ἤτοι τῆς ὁμιλουμένης τορινῆς τῶν Ἑλλήνων γλώσσας. Ἐν Βιέννῃ 1805. σελ. 164.
- ↑ Βίος Χριστοπούλου ἐν Προλόγῳ Ἀρχαιολογίας.
