πλευσεν εἰς Κέρκυραν (5 Σεπτεμβρίου 1457)· τὸ δ' ἑπόμενον ἔτος προσκλήσει τῆς βασιλίσσης Ἑλένης πενθερᾶς τοῦ δεσπότου Λεονάρδου Τόκου, ἦλθεν εἰς Λευκάδα.
Πάσχων ἐκ δεινοῦ ῥευματισμοῦ ὁ ἀτυχὴς πρωτοβεστιάριος, ἀνέτεινε πλέον πρὸς οὐρανὸν τὴν ψυχὴν, ἀφοῦ κακὴ μοῖρα εἶχεν ἐκκενώσει εἰς τὴν καρδίαν του μέχρις ὑποστάθμης τὸ ποτήριον τῶν κοσμικῶν πικριῶν. Ὅθεν ὑπενδυθεὶς τὸ μοναχικὸν τριβώνιον μετωνομάσθη Γρηγόριος· τὸ δὲ παράδειγμά του ἀκολουθοῦσα καὶ ἡ συμμέτοχος τῶν θλίψεων ἐνάρετος σύζυγός του Ἑλένη, μετωνομάσθη Εὐπραξία.
Τὴν 1 Σεπτεμβρίου 1465 προσεβλήθη δεινῶς ὑπὸ τοῦ ῥευματισμοῦ εἴς τε τὴν κεφαλὴν καὶ τὰ γόνατα· τὴν δὲ προσβολὴν ἐκείνην, καὶ τὴν πενίαν, ἐν ᾗ εὑρίσκετο ὁ τέως εὐδαίμων Φραντζὴς, περιγράφει ὁ ἴδιος ὡς ἑξῆς: «Καὶ ἐξῆλθέ μου τοῦ στόματος καὶ ῥινὸς καὶ ὠτίων τοσοῦτος χυμὸς, ὥστε ἀπελπίσθην παρὰ πάντων, καὶ τρὶς τῶν ἀχράντων μυστηρίων μετέλαβον· ὅπερ καὶ εἴθε μοι ἐπῆλθεν ὁ θάνατος, ἡ θεραπεία πάντων τῶν ἐμοὶ δυσχερῶν, γήρους τε καὶ ἀσθενείας, καὶ τῆς ἐνδείας· οὐ μόνον γὰρ τῶν πολλῶν καλῶν καὶ συνήθων τῶν ἐκ νεότητος ὑστερημένος ἤμην, ἀλλὰ καὶ αὐτῶν δὴ τῶν ἀναγκαίων τῆς καθημερινῆς τροφῆς· ὅμως λυτρωθεὶς τοῦ θανάτου κωφὸς ἐναπέμεινα ἐκ τῆς τοιαύτης ἀσθενείας μέχρι πολλοῦ, ὡς οὐδὲ τὰ πλησίον μου σωματικὰ ἤκουον».
Τὸ ἑπόμενον ἔτος διατρίβων ἐν Κερκύρᾳ ἔγραψεν, αἰτήσει τινῶν εὐγενῶν τῆς νήσου, τὸ Χρονικὸν περαιωθὲν τὴν 29 Μαρτίου 1466· ἐκεῖ δὲ πιθανῶς μετ’ οὐ πολὺ παρέδωκε τὸ πνεῦμα.
Τὸν Φραντζὴν ἐπῇνεσεν ὁ Ποντάνος λέγων «Vir fuit agendarum scientissimus, de tribus autem imperatoribus ita mervit, ut nemo magis ».
Τὸ Χρονικὸν τοῦ Φραντζῆ ἐξεδόθη τὸ πρῶτον μετὰ λατινικὴς μεταφράσεως ὑπὸ Ποντάνου σὺν τῷ Σιμοκάττῃ ἐν Ἰγγολστάδῃ 1604, καὶ ἐπ’ ἐσχάτων ὑπὸ Ἐμμανουὴλ Βεκκέρου ἐν Βόννῃ 1838. Μόνον δὲ τὸ Ἑλληνικὸν κείμενον ἐξέδοτο ὁ Κάρολος Ἄλτερ ἐν Βιέννῃ 1796.
Ἐγεννήθη ἐν Κρῇτῃ καὶ ἐξεπαιδεύθη ἐν Κωνσταντινουπόλει· τὸν
- ↑ Ἐπωνομάσθη οὕτως ἀπὸ τοῦ ἐπαγγέλματος τῆς μητρός του, μαίας οὔσης, τὸ δὲ κύριον αὐτοῦ ὄνομα ἦν Μελισσηνὸς καὶ Στρατηγόπουλος,
