Κερκυραῖος· τοῦτον ὁ Σοφιανὸς λέγει «ἱλαρώτατον καὶ χαριέστατον ποιητήν.» Πονήματα αὐτοῦ εἶνε δύο χυδαιόφραστα συνθέματα εἰς στίχους ὁμοιοκαταλήκτους, τὰ ὁποία πρὸς μεγαλειτέραν αὐτοῦ δόξαν κάλλιον ἦτο ἐὰν εἶχον ἀπολεσθῆ καὶ μόνα περιεσώζοντο τὰ ἐπίθετα δι’ ὧν τὸ ὄνομα τοῦ ἀνδρὸς παρὰ τοῦ συμπολίτου του Σοφιανοῦ ὑπὲρ ἀξίαν κατηγλαΐσθη. Τὸ πρῶτον τῶν συνθεμάτων τούτων εἶνε «ἡ ἱστορία τοῦ Ταγιαπιέρα,» καὶ τὸ δεύτερον «Ἡ Ἱστορία τοῦ ῥὲ τῆς Σκοτζίας μὲ τὴν Ῥήγισσα τῆς Ἑγγλιτέρας.» Ἐτυπώθησαν δὲ ἀμφότερα τῷ 1528 τὸ μὲν ὑπὸ Στεφάνου Σαβίου, τὸ δὲ ὑπὸ Ἀντωνίου Πινέλλου, ἐκδοθέντα αὖθις τῷ 1577, 1779, 1782, 1795, καὶ 1813.
Ἡ ἱστορία τοῦ Ταγιαπιέρα ἐξυμνεῖ τ’ ἀνδραγαθήματα Ἑνετοῦ τινος τριηράρχου ἀριστεύσαντος ἀπέναντι τοῦ Δυῤῥαχίου, ὅστις
Δὲν ψηφάει ταὶς σαΐταις,
Σὰν ὁ φούρναρης ταὶς πήτταις,
Ἀλλὰ οὐδὲ τὰ σκουτάρια,
Μουσουλμάνων τὰ κοντάρια.
Ἡ δ’ ἑτέρα λαμβάνει τὴν ὑπόθεσιν ἔκ τινος μυθικοῦ διηγήματος ἀναγινωσκομένου ἐν τῷ Δεκαημέρῳ τοῦ Βοκκακίου, ἐν ᾧ ὁ Λουδοβίκος ἀποκαλύπτει εἰς τὴν Βεατρίκην τὸν πρὸς αὐτὴν ἔρωτά του. Τὴν ἱστορίαν ταύτην φαίνεται ὅτι συνέταξεν ἐκ νέου ἐν Βενετίᾳ, ὡς ἐξάγεται ἐκ τοῦ τέλους.
Καὶ ὅπου θελήσῃ νὰ ἰδῇ ποῖος εἶναι ὁ γραφέας,
Τριβώλης ὁ Ἰάκωβος υἱὸς τῆς Καλογραίας.
Εἰς χιλίους πεντακόσιους καὶ ἀρχὴ μὲ τοὺς σαράντα,
’Σ τὴν Βενετίαν τὴν φουμιστὴν, ὅπου νὰ στέκῃ πάντα.
mes illustres. —Weïss, Biographie Universelle, tom. XXVII — Biographie Générale, tom. 34.
Σίλβεστρος Μαυρόλυκος, ἀνεψιὸς τοῦ Φραγγίσκου, κομιδῇ νέος μεταβὰς εἰς Ἱσπανίαν διωρίσθη τῷ 1583 ὑπάλληλος τῆς βιβλιοθήκης τῆς Ἐσκουριάλης· ἐστάλη ὑπὸ Φιλίππου Βʹ. πρὸς συλλογὴν χειρογράφων, καὶ ἔλαβεν εἰς ἀμοιβὴν τῶν ὑπηρεσιῶν του ἓν μοναστήριον· τῷ 1588 ὠνομάσθη ἐλεοδότης τοῦ βασιλέως. Ἐπανελθὼν μετ’ ὀλίγον εἰς Σικελίαν ἔλαβεν ἐν ἔτει 1592 τὸ μοναστήριον τῆς Ἁγίας Μαρίας (de Roccamatore), ὅπερ ἀνενέωσε καὶ καθωράϊσεν. Ἀγνοεῖται τὸ ἔτος τοῦ θανάτου του. Ἔγραψε πολλὰ ἐξ ὧν ἐδημοσιεύθη,
Istoria sagra intitolata Mare Oceano di tutte le religioni del Monde, Messina 1613.
