Εἶνε ἡ νὺξ μὲ τὸν ζόφον της, ἥτις ὑπενθυμίζει τὸ σκοτεινὸν ὅραμα τοῦ Βύρωνος εἰς τὸ περίφημον αὐτοῦ ποίημα Darkness (ἡ σκοτία). Ὁ ζόφος τοῦ θανάτου περιεκάλυψεν ἤδη τὸν ἀγωνιῶντα πλανήτην μας, δι’ ὃν ἐπέστη ἡ στιγμὴ τῆς τελικῆς φθορᾶς. Τὸ φῶς ἐξέλιπε τέλεον, οὐδεμία ἀκτὶς αὐγάζει που. Ἐκάησαν καὶ τὰ τελευταία δάση ὑπὸ τῶν τελευταίων ἐπιζώντων κατοίκων τῆς σφαίρας· καίονται καὶ αἱ οἰκίαι αὐτῶν, ἵνα ὑπὸ τὴν λάμψιν τῆς πενθίμου πυρᾶς δυνηθῶσι νὰ διακρίνωσι μίαν εἰσέτι φορὰν τὸ πρόσωπον ἀλλήλων.
And men were gather’ d round their blazing homes
To look once more into each other’s face
Τὸ μαρτύριον τῆς ἀϋπνίας, μαρτύριον τὸ ὁποῖον ἐφαρμόζει ἐπί τινων καταδίκων ἡ περίτεχνος ὠμότης τῶν λειτουργῶν τῆς ποινικῆς δικαιοσύνης τοῦ Οὐρανίου Κράτους καὶ τὸ ὁποῖον ὑπάρχει δυστυχῶς ἐν χρήσει καὶ εἰς μερικὰ ἀστυνομικὰ κρατητήρια, ἀρχίζει. Αἱ ἄλλοι αἰσθήσεις ἀποναρκοῦνται βαθμηδὸν ἐκ τῆς κοπώσεως καὶ μόνη ἡ ἀκοὴ γρηγορεῖ ἐν διεγέρσει, ἀντιλαμβανομένη καὶ τοῦ ἐλαχίστου ψόφου. Ἀκροᾶται τὸν ἴσον καὶ ἔρρυθμον κρότον τοῦ ἐκκρεμοῦς, τὸ ὁποῖον ὁ μεθοδικὸς πατὴρ τοῦ Τρίστραμ Σάνδυ, τοῦ ἥρωος τοῦ Σουΐφτ, συνήθιζε, κατὰ τὴν ἀφήγησιν τοῦ υἱοῦ του, τακτικῶς νὰ χορδίζῃ πρὸ πάσης ἐπισήμου καὶ ἀποκρύφου πράξεως τοῦ συζυγικοῦ του βίου. Ἀκροᾶται τὸν σιγμὸν τῆς θρυαλλίδος τοῦ ἀνημμένου κηρίου, τὸν βόμβον τοῦ ἱπταμένου ἐντόμου, τὸν σῆτα καταβιβρώσκοντα τὰ σπλάγχνα παλαιοῦ ἐπίπλου, τὸν ἀδιάκριτον ποντικὸν ροκανίζοντα τὸ προστυχὸν ἀντικείμενον εἰς τὸ ἀπόκρυφον αὐτοῦ καταφύγιον. Καὶ ὅταν λείπουν τυχὸν αὐτὰ, ἀκροᾶται τὴν ἐπικρατοῦσαν ἀπόλυτον σιγὴν, ὅπως ὁ Ἄγνωστος ποιητὴς τοῦ Παράσχου:
Καὶ τὴν βαθεῖαν σιωπὴν ὡς ᾆσμα ἠκροᾶτο.
Ἂν τυχὸν δὲ ἀπορήσετε διὰ τὴν ὀξύμωρον ἔκφρασιν, ὁ ἴδιος ποιητὴς σᾶς δίδει τὴν ἐξήγησιν διὰ τῶν παρεπομένων στίχων του:
Τὴν σιωπήν; ἀλλ’ ἡ σιγὴ ἔχει φωνάς; —Καμμίαν
Διὰ τοὺς ἄλλους, πλὴν πολλὰς εἰς ποιητοῦ καρδίαν.
Ποιηταὶ ὅμως δὲν εἶνε ὅλοι καὶ τὴν ἀκοὴν ἄλλως τε ἀπασχολοῦσιν ἕτεροι κρότοι, μᾶλλον εὐδιάκριτοι, προερχόμενοι ἔξωθεν. Ὅταν ὁ βορρᾶς δὲν ὀλολύζῃ πενθίμως, ὅταν ἡ βροχὴ δὲν πλαταγῇ ἐπὶ τῆς στέγης ἢ ἐπὶ τῶν πλακῶν τοῦ πεζοδρομίου, οἱ διάφοροι κρότοι τῆς ὁδοῦ φθάνουν εὐκρινεῖς ἐν τῇ νυκτερινῇ σιγῇ μέχρι τῆς κλίνης σου καὶ ἐξεγείρουν τὰς σκέψεις σου. Καὶ προσπαθεῖς ἐκ τοῦ κρότου καὶ ἐκ τοῦ ρυθμοῦ του νὰ πλάσῃς εἰκασίας περὶ τῆς ἰδιότητος, περὶ τοῦ ποιοῦ, περὶ τῶν περιστάσεων καὶ τῆς ψυχικῆς καταστάσεως τοῦ νυκτερινοῦ διαβάτου. Διατὶ τάχα νὰ βαίνῃ μὲ τόσην ταχύτητα ἡ ἅμαξα αὐτὴ ἡ προερχομένη ἐκ τοῦ κέντρου τῆς πόλεως; Μήπως φέρει ἰατρόν τινα κληθέντα ἐσπευσμένως κατὰ τοιαύτην προκεχωρηκυῖαν τῆς νυκτὸς ὥραν πρὸς ἐπίσκεψιν ἐπικινδύνως πάσχοντος ἀσθενοῦς; Μὲ πόσην ἆρά γε ἀγωνίαν θ’ ἀναμένουν οἱ περὶ αὐτὸν ἀγρυπνοῦντες οἰκεῖοι καὶ πῶς θὰ τείνουν τὸ οὖς διὰ ν’ ἀκούσουν ἐὰν ὁ παρήγορος αὐτὸς κρότος θὰ σταματήσῃ παρὰ τὴν εἴσοδον! Ἢ μήπως εἶνε κανεὶς συβαρίτης, ὅστις κεκορεσμένος ἐκ πότου καὶ ἐδωδῆς σπεύδει νὰ συνεχίσῃ τὴν τρυφηλὴν ἀπόλαυσιν εἰς τὸ θάλπος τῆς κλίνης του; Ἢ μήπως εἶνε εὐτυχὴς χαρτοπαίκτης, τὸν ὁποῖον καθιστᾷ ἀσώτως ἐλευθέριον περὶ τὰς ἕξεις του τὸ ἀκόπως κτηθὲν δαψιλὲς κέρδος; Ἢ μὴ τάχα εἶνε σύζυγος εὐτυχέστερος ἀργοπορήσας ἐκτάκτως καὶ ἐπειγόμενος νὰ ἐπανεύρῃ τὸ ποθητὸν λέκτρον:
Quale colomba dal disio chiamata,
ὡς λέγει ὁ Δάντης; Ἢ μὴ ἁπλούστατα ὁ ἴδιος αὐτομέδων, καταπονηθεὶς ἐκ τοῦ καμάτου τῆς ἡμέρας καὶ τῆς νυκτὸς ἐπιστρέφει μόνος διὰ νὰ παραδώσῃ εἰς ἀνάπαυσιν ἑαυτὸν καὶ τὰ κτήνη του;
Καὶ διατὶ νὰ διέρχηται τόσον βραδέως βαδίζων ὁ ἄλλος ἐκεῖνος πεζὸς διαβάτης; Εἶνε ἆρά γε ὀκνηρός τις πελάτης καφενείου, ὅστις ἀφοῦ ἔκλεισε τὰς πύλας του τὸ καταφύγιον τῆς φυγοπονίας του, ἐπιστρέφει δύσθυμος εἰς τὴν ἠμελημένην αὐτοῦ κοίτην; Ἢ μήπως εἶνε ἐξ ἐναντίας ἐργάτης μοχθήσας μέχρι τῆς ὥρας ἐκείνης χάριν τοῦ ἐπιουσίου καὶ σύρει τὰ βήματά του ἐκ τοῦ κόπου; Ἢ εἶνε ἴσως δυστυχής τις οἰκογενειάρχης, μετ’ ἀθυμίας ἐπανακάμπτων εἰς τὸ πενιχρόν του ἐνδιαίτημα, ἔνθα γνωρίζει ὅτι τὸν ἀναμένουν ἡ στέρησις καὶ ἡ ἀπόγνωσις;
