βαυδίας, ὅπου εὑρίσκετο τότε ἡ αὐλή. Μάταιαι δ’ ἀπέβησαν αἱ ἐκκλήσεις αὐτῆς πρὸς τὸν βασιλέα τῆς Ἀραγωνίας καὶ τὸν νέον μέγαν μάγιστρον τῶν Ἰωαννιτῶν, τὸν Πέτρον Ῥαϋμόνδον Ζακόσταν. Διὸ ἡ ἀδάμαστος βασίλισσα, ἀφ’ οὗ πρῶτον ἐκληροδότησε τὸ στέμμα τῆς Κύπρου εἰς τὸν οἶκον τῆς Σαβαυδίας ἐν περιπτώσει καθ’ ἣν ἤθελεν ἀποθάνει ἄκληρος, ἐπέστρεψε τὸν Σεπτέμβριον τοῦ 1462 εἰς τὴν ἰδίαν νῆσον καὶ ἐνεκλείσθη καὶ πάλιν εἰς τὰ ἐν Κερυνείᾳ βασιλικά δώματα. Ἀφ’ οὗ δὲ, καθ’ ἃ εἴδομεν, ἐλάχιστα ὑπῆρξαν τὰ ὑπ’ αὐτῆς ληφθέντα παρὰ τῶν ἰσχυρῶν τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου, ἔστειλε τὸν κόμιτα τῆς Ἰόππης, ὅπως ἐπικαλεσθῇ τὴν βοήθειαν τοῦ Μωάμεθ Β΄, προτείνασα νὰ πληρόνῃ φόρον εἰς τὸν σουλτᾶνον καὶ νὰ παραδώσῃ μίαν τῶν πόλεων τῆς Κύπρου εἰς τοὺς Τούρκους. Τὸ γεγονὸς δὲ τοῦτο ὑπῆρξε πιθανῶς ἡ ἀφορμὴ τῆς πεπλανημένης μαρτυρίας τοῦ Ἕλληνος ἱστορικοῦ Γεωργίου Φραντζῆ[1], καθ’ ἣν ὁ Μωάμεθ κατέστησεν ὑπόφορον τὴν Κύπρον. Ὁ δὲ Μωάμεθ ἀντὶ πάσης ἄλλης ἀπαντήσεως διέταξεν, ὅπως ὁ ἀπεσταλμένος τῆς Καρλόττας διχοτομηθῇ διὰ πρίονος. Ἐν τούτῳ τῷ μεταξὺ ὁ ἄνανδρος αὐτῆς σύζυγος εἶχεν ἐγκαταλίπει τὴν Κερύνειαν καὶ φύγει εἰς τὴν Ῥόδον, ὁπόθεν ἐπέστρεψεν εἰς τὴν Σαβαυδίαν τῷ 1464. Τέλος δὲ, ὅτε ἡ φρουρὰ τὴς Κερυνείας εὑρέθη ἠναγκασμένη νὰ τρέφηται ἐκ τῶν γαλῶν τῶν περιπλανωμένων περὶ τὰς ἐπάλξεις, ἡ βασίλισσα ἐζήτησεν ὁμοίως ἄσυλον εἰς τὴν Ῥόδον, ὅπου ἠκολούθησαν αὐτὴν πολλοὶ τῶν ἱπποτῶν καὶ ὑποτελῶν αὐτῆς. Ὁ δὲ Sor de Naves παρέδωκε τὸ Κάστρον εἰς τὸν ἀνηλεῆ πολέμιον τῆς Καρλόττας, ὅςτις οὕτω τὸν Ὀκτώβριον τοῦ 1463 ἀπέβη βασιλεὺς τῆς ὅλης Κύπρου, ἐξαιρουμένης τῆς Ἀμμοχώστου, ἧς ἐξηκολούθει δεσπόζουσα ἡ Τράπεζα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου.
Ἀλλ’ ἡ ἡρωικὴ βασίλισσα ἀπέβαλε τὴν ἐλπίδα τῆς ἀνακτήσεως τοῦ βασιλείου αὑτῆς. Μετὰ ἓν ἔτος ἔγραψεν ἐκ Ῥόδου εἰς τὸν σύζυγον, παρορμῶσα νὰ στείλῃ βοήθειαν καὶ λέγουσα εἰς αὐτὸν, ὅτι μόνη ἡ πτωχεία αὑτῆς παρεκώλυε τὴν ἀνάκτησιν τῆς Κύπρου. Ἀλλ’ ὁ Λουδοβῖκος εἶχε βαρυνθῆ τὴν τε σύζυ-
- ↑ Ἔκδ. Βόννης σ. 94.
