εὐθύμως· κατὰ τὴν ἐπακολουθήσασαν ὅμως συναναστροφὴν ἐβυθίσθη πάλιν εἰς τοὺς μαθηματικούς του ρεμβασμοὺς καὶ καθεσθεὶς εἴς τινα γωνίαν τὴς αἰθούσης, ἐλησμόνησε τοὺς παρεστῶτας. Αἱ ὧραι παρήρχοντο, τὸ μεσονύκτιον εἶχε σημάνῃ ἤδη καὶ πάντες οἱ προσκεκλημένοι εἶχον ἀπέλθῃ, πλὴν τοῦ Ἀμπέρ, ὅστις βυθισμένος εἰς τὰς σκέψεις του, ἔμενε σιγῶν, ἡ δὲ οἰκοδέσποινα, ἥτις ἦτο ἡ κυρία Φοντάν, γνωρίζουσα τὰς συνηθείας τοῦ σοφοῦ προσκεκλημένου της, ἐκάθητο καὶ αὐτὴ εἰς τὴν αἴθουσαν ἀπέναντί του, μὴ θέλουσα ἐξ ἁβρότητος νὰ τὸν ἐνοχλὴσῃ. Μετὰ παρέλευσιν ὥρας τινὸς ἀκόμη ὁ Ἀμπὲρ ἀνανήψας τέλος, ἠγέρθη καὶ ἡτοιμάσθη ν’ ἀναχωρήσῃ. Ἀνεζήτητε τὸ ξίφος του, ἀλλ’ ὅτε ἠθέλησε νὰ τὸ παραλάβῃ, εἶδεν ὅτι ἐπὶ τοῦ καναπέ, ὅπου τὸ εἶχε κρύψῃ, ἐκάθητο ἡ οἰκοδέσποινα, ἥτις εἰς ἐπίμετρον εἶχεν ἀποκοιμηθῇ. Προσεπάθησε νὰ τὸ ἀποσύρῃ χωρὶς νὰ τὴν ἐξυπνήσῃ, ἀλλὰ τὸ πρᾶγμα ἦτο δύσκολον* ἐπὶ τέλους μετὰ πολλὰς ἀποπείρας τὸ ἐτράβηξεν, ἀλλ’ ἀπέσυρε μόνην τὴν λεπίδα, διότι ἡ θήκη ἐκρατεῖτο πιεσμένη ὑπὸ τὰ προσκεφάλαια. Ἐν τῇ δυσφορίᾳ του ἐξέφερε μεγαλοφώνως ἐπιφώνημα καὶ ἡ κραυγὴ του ἀφύπνισε τὴν κυρίαν, ἥτις ἐν τῇ ζάλῃ τοῦ ὕπνου ἀκόμη διατελοῦσα καὶ ἰδοῦσα αἴφνης ἐνώπιόν της ἄνθρωπον μὲ τεταραγμένην φυσιογνωμίαν καὶ μὲ ξίφος γυμνὸν εἰς τὴν χεῖρα, ἔρρηξε φωνὰς τρόμου. Προσέδραμον οἱ ὑπηρέται καὶ ὁ οἰκοδεσπότης, καὶ ἐδόθη ἡ δέουσα ἐξήγησις ὑπὸ τοῦ αἰσχυνομένου δια τὸ πάθημά του καθηγητοῦ καὶ ἡ σκηνὴ ἔληξε μὲ θορυβώδη ἱλαρότητα.
Ἀφῃρημένους ἔχομεν πολλοὺς καὶ εἰς τὸν τόπον μας, ὑποθέτω δέ, ὅτι καὶ μεταξὺ τῆς παρούσης εὐγενοῦς ὁμηγύρεως, ἥτις ἔχει τὴν συγκαταβατικὴν καλωσύνην ν’ ἀκροᾶται τὰ ἐλαφρολογήματά μου, ὑπάρχουν κατ’ αὐτὴν τὴν στιγμὴν ἀρκετοὶ καὶ ἀρκεταί, τῶν ὁποίων ὁ νοῦς ταξιδεύει μακαρίως μὲ τὸ ἀερόπλανον τῆς φαντασίας εἰς μέρη μακρυνά, ὅπου δὲν φθάνει ἡ ἀδολέσχιά μου. Κανενὸς ὅμως ἐκ τῶν ἰδικῶν μας ἀφῃρημένων οἱ ἆθλοι δὲν ὑπῆρξαν τόσον μεγάλοι καὶ πρωτότυποι, ὥστε νὰ τύχουν τῆς ἰδιαιτέρας ἀναγραφῆς εἰς τὴν ἱστορίαν.
Εἰς μόνος ὑπῆρξεν εἰς τὴν χώραν μας διάσημος ἀφῃρημένος, ζήσας εἰς παλαιοτέραν ἐποχήν, κατὰ τοὺς χρόνους τῆς βασι-
