μικρὸν διεστῶσαν, ὡς ὅτε τὴν ἀρχαιότητα ἔβλεπον καὶ ἀνέπτυσσον ὑπὸ τὴν ἡμᾶς ἧττον ἐνδιαφέρουσαν ῥωμαϊκὴν ἔποψιν.
Ἀναγκαῖον δ' ἐθεωρήθη νὰ πλουτισθῇ τὸ κείμενον καὶ διὰ παμπληθῶν, είς χιλιάδα σχεδὸν συμποσουμένων, εἰκόνων. Ἐπειδὴ δὲ τοῦτο γίνεται οὐχὶ πρὸς μάταιον κόσμον καὶ πρὸς ἐπίδειξην, ἀλλὰ πρὸς ἐξοικείωσιν μετὰ τῆς ἀρχαιότητος καὶ κατάληψιν τῶν διὰ λέξεων μόνων μὴ ἐπιδεχομένων ἀκριβῆ περιγραφὴν καὶ πλήρη κατανόησιν, διὰ τοῦτο δὲν διανέμονται αύταὶ συμμέτρως ἐντὸς τοῦ συγγράμματος, ἀλλ' ἐνίοτε μέν, ὡς ἐπὶ το πλεῖστον εἰς ἱστορικὰ ἄρθρα, είσὶ σπάνιαι, ἢ καὶ ὅλως ἐλλείπουσιν, ἄλλοτε δέ, ὡς είς τ' ἀφορῶντα τέχνην, βιομηχανίαν, καὶ ὅ,τι δήποτε ἐπιδεχόμενον είκονικὴ παράστασιν, εἰσὶ πυκνῶς συνεσωρευμέναι. Πάντοτε δὲ καὶ πανταχοῦ φροντὶς κατεβλήθη ἵνα μὴ ὧσι κατὰ φαντασίαν ἐσχεδιασμέναι, ἀλλὰ λαμβάνονται κρίως ἐξ ὑφισταμένων μνημείων, καὶ διὰ τοῦτο καὶ αὐταὶ καθ' ἑαυτὰς διδακτικαὶ ἀποβαίνωσιν.
Ὡς πρὸς τὴν σύνταξιν δὲ τοῦ κειμένου, ἂν ἔχῃ ἀτελείας, δικαιολόγησιν δὲν ἔχω νὰ προτείνω, ἀλλὰ μόνον τὴν ἐπιείκειαν τῶν χρωμένων αύτῷ νὰ ἐπικαλεσθῶ.
Ἐν Ἀθήναις τῇ 15 Μαρτίου 1888
Α. Ρ. Ραγκαβης
