ἱστορικὸς Φίλιππος Φαλμαράϋερ καὶ ὁ φιλέλλην (ἱστορικὸς) Ζιγκάϊζεν. Κατὰ τὸν μῆνα δ’ Αὔγουστον τοῦ 1834 ὁ Μάουρερ ἐσκέπτετο νὰ ὑποβάλῃ τὰ περὶ τούτων νομοσχέδια τῇ ἀντιβασιλείᾳ, καθ’ ἃ, κατὰ Ὀκτώβριον τοῦ αὐτοῦ ἔτους, θὰ ἱδρύετο τὸ Πανεπιστήμιον ἐν Ἀθήναις καὶ τῇ 2ᾳ Νοεμβρίου, ἡμέρα τῶν γενεθλίων αὐτοῦ, ἡ Ἀκαδημία τῶν Ἐπιστημῶν. Ἀλλὰ πάντα ταῦτα ἐματαιώθησαν· διότι ἐν τῷ μεταξὺ (19 Ἰουλίου) εἶχεν ἀνακληθῇ, δυστυχῶς, ὁ Μάουρερ. Πολλοὶ ἔγραψαν τότε, ὅτι ὁ ἀνὴρ ἠρνήθη νὰ καταλίπῃ τοὺς συντεταγμένους ὑπ’ αὐτοῦ νόμους πρὸς τύπωσιν· ἀλλ’ οὗτος διέψευσε τοῦτο διαρρήδην. Εἶχε μὲν πολλὰ ἐν χειρογράφοις, ὡς αὐτὸς ἀνωμολόγει, ἅτινα μεθ’ ἑαυτοῦ ἔλαβεν· ἀλλὰ διισχυρίζετο, καὶ δικαίως, ὅτι μήτε νὰ συμπληρωθῶσι παρ’ ἄλλων, ὡς αὐτὸς ἤθελεν, ἦτο δυνατόν, πολλῷ δ’ ἧττον νὰ ἐκδοθῶσι καὶ ἐφαρμοσθῶσι. Καὶ ἐκ τῶν τότε Ἑλλήνων ἔγραψάν τινες κατὰ τῆς ἀντιβασιλείας ὡς χίμαιραν παρασκευασάσης διὰ τῆς νομοθεσίας αὐτῆς καί, πρὸ πάντων, κατὰ τοῦ Μάουρερ, ὅτι νόμους ἱκανοὺς μόνον διὰ Γερμανοὺς ἐφαντάζετο νὰ ἐπιβάλῃ τῷ ἑλληνικῷ ἔθνει, ἄλλα ἤθη καὶ ἔθιμα ἔχοντι, ἀγνοοῦντες, ὅτι ὁ Μάουρερ ἀπέβλεπεν οὐχὶ πρὸς τὸ παρόν, ἀλλὰ πρὸς τὸ μέλλον τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους· ἄλλως τε δὲ ἐν τῇ ἐφαρμογῇ ἠδύναντο νὰ φανῶσι τὰ μὴ προσήκοντα καὶ ἁρμόζοντα καὶ διορθωθῶσι· διότι ὅπως πάντα τὰ ἐκ Γερμανῶν προερχόμενα ἀπεδοκιμάζοντο ὑπὸ τῶν τότε Ἑλλήνων ἕνεκα πολιτικῶν λόγων, καίτοι πλεῖστα ἦσαν ἄριστα, οὕτω καὶ τὰ περὶ ἐκπαιδεύσεως.
Ἠστόχησαν ὅμως οἱ ἀντιβασιλεῖς εἰς τὸ ἐν γένει διοικητικὸν σύστημα· διότι τὰ πλεῖστα τῶν νομοθετημάτων αὐτῶν οὐδόλως ἦσαν ἀνάλογα πρὸς τὰ ἤθη τοῦ ἔθνους καὶ τὸ παρελθὸν αὐτοῦ, νόμοι δ’ οὑτωσὶν ἀπερισκέπτως ἐπιβαλλόμενοι οὐδέποτε καθίστανται καρποφόροι. Ἀλλὰ καὶ τὸ ἔργον αὐτῶν ἦτο δυσχερέστατον ἐν χώρᾳ ὑπὸ τόσον δυσχερεῖς ὅρους διατελούσῃ καὶ ἐν ᾖ πᾶσα ἰδέα ἐννόμου τάξεως, ἀπὸ πολλοῦ, εἶχεν ἐκλίπει· ὤφειλον οἱ νέοι κυβερνῆται περὶ πάντων νὰ μεριμνήσωσι λεπτομερῶς, περὶ πάντων νὰ νομοθετήσωσι καὶ περὶ αὐτῶν ἀκόμη τῶν στολῶν τῶν ὑπαλλήλων, περὶ πάντων νὰ σκεφθῶσι καὶ τὰ πάντα νὰ τακτοποιήσωσιν. Ἐν
