ἐπὶ μᾶλλον τὸν Πάλμερστον, ὅστις ἀπέστειλε, κατὰ τὸ θέρος τοῦ 1848, τὸν ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἄγγλον πρεσβευτὴν Στάτφορδ Κάνιγγ, ἵνα παράσχῃ τῷ Ὄθωνι συμβουλὰς περί τε τῶν ἐσωτερικῶν καὶ τῶν ἐξωτερικῶν πραγμάτων τῆς Ἑλλάδος.
Ὁ Κάνιγγ ὑπέδειξε ρητῶς τῷ Ὄθωνι, ὅτι πᾶσα κίνησις τῆς Ἑλλάδος ἤθελεν ἐπενέγκει ὀδυνηρὰς συνεπείας, ὅτι καθῆκον αὐτοῦ ἦτο νὰ ἐγκαταστήσῃ ὑπουργεῖον ἰσχυρὸν ἐκ τῶν ἐξεχόντων πολιτικῶν ἀνδρῶν τῆς χώρας καὶ ὅτι τέλος ὤφειλε τὰ ἱκανοποιήσῃ τὰς αίτήσεις τῆς ἀγγλικῆς Κυβερνήσεως.
Καὶ ὁ μὲν Ὄθων ὑπεσχέθη ταῦτα τῷ Κάνιγγ κατέδειξεν ὅμως, ὅτι ἡ πολιτικὴ τοῦ ἐν Ἀθήναις Ἄγγλου πρεσβευτοῦ Ἔδμονδ Λάϊενς, ὁ ἀπότομος τρόπος καὶ ἡ σκανδαλώδης αὐτοῦ, ἐν παντὶ ζητήματι ἀνάμιξις ἥκιστα συντελοῦσι πρὸς ἐνίσχυσιν τῆς πρὸς τὴν Ἀγγλίαν φιλίας.
Αἰ κατὰ τοῦ Λάϊενς δ’ αἰτιάσεις αὗται ἦσαν τοιαῦται, ὥστε καὶ αὐτὸς ὁ Κάνιγγ δυσηρεστήθη κατ’ αὐτοῦ μεγάλως καὶ ὑπεσχέθη νὰ ἐπιτύχῃ τὴν ἀνάκλησιν αὐτοῦ, γενομένην, μετὰ παρέλευσιν ὁλοκλήρου ἔτους, περὶ τὰ τέλη Ἰουνίου τοῦ 1849, ὅτε διωρίσθη πρεσβευτὴς ὁ Θωμᾶς Οὐάϊς.
Ὁ Ὄθων, ἀναχωρωρήσαντος τοῦ Κάνιγγ, πρὸς μερικὴν ἐκπλήρωσιν τῶν δοθεισῶν αὐτῷ ὑπεσχέσεων, λαβὼν ἀφορμὴν ἐξ ἐπουσιώδους τινὸς μεταξὺ ὑπουργῶν καὶ τοῦ πρωθυπουργοῦ διαφωνίας, προσεκάλεσε μὲν καὶ πάλιν, πρὸς τὸ θεαθῆναι, τὸν Σ. Τρικούπην ἄρτι ἐκ Βαυαρίας ἐπανακάμψαντα, ἀλλ’ ὅμως περιωρίσθη εἰς τὸ νὰ ἀνανεώσῃ μόνον τὸ προσωπικὸν τοῦ ὑπουργείου ὑπὸ τὸν αὐτὸν πρωθυπουργὸν Γ. Κουντουριώτην· ἐπειδὴ δὲ οἱ ὑπουργοὶ Χρηστόπουλος καὶ ὁ Δρόσος Μανσόλας ἠρνήθησαν νὰ ὑποβάλωσι τὰς παραιτήσεις αὐτῶν ἐπαύθησαν διὰ διατάγματος.
Οὕτω δὲ τῇ 25ῃ Ἰουνίου 1848 τὸ ὑπουργεῖον ἐτροποποιήθη σχεδὸν καθ’ ὁλοκληρίαν, προσληφθέντων τοῦ Κ. Θ. Κολοκοτρώνη ἐπὶ τῶν Ἐξωτερικῶν, τοῦ Γ. Ράλλη ἐπὶ τῆς Δικαιοσύνης, τοῦ Βενιζέλου Ρούφου ἐπὶ τῶν Ἐσωτερικῶν, τοῦ Τάτση Μαγγίνα ἐπὶ τῶν Οἰκονομικῶν, πλὴν τοῦ ὑπουργοῦ τῶν Στρατιωτικῶν ὑποστρατήγου Ροδίου, διατηρήσαντος τὸ χαρτοφυλάκιον αὐτοῦ.
