Ἄρθρ. 110. Εἰς οὐδένα τῶν στρατιωτικῶν βουλευτῶν ἐπιτρέπεται νὰ φορῇ τὸ ξίφος εἰσερχόμενος εἰς τὸ βουλευτήριον.
Ἄρθρ. 111. Ἀπαγορεύεται καὶ εἰς πάντα βουλευτὴν καὶ ἀκροατὴν νὰ εἰσέρχεται εἰς τὸ βουλευτήριον, καὶ ἀκροατήριον, φέρων ὅπλον ἢ ράβδον.
Ἄρθρ. 112. Θορύβου γενομένου εἰς τὸ ἀκροατήριον, ὁ Πρόεδρος ἐπαναφέρει τὴν ἡσυχίαν καὶ εὐταξίαν διὰ τῶν ἀναλόγων μέτρων, μὴ ἐξαιρουμένων καὶ τῶν κατασταλτικῶν· ὡς ἔσχατον δὲ δύναται νὰ διατάξῃ καὶ τὴν ἐκκένωσιν τοῦ ἀκροατηρίου.
Ἄρθρ. 113. Οἱ ἀκροαταὶ εἰσέρχονται εἰς τὸ ἀκροατήριον δι’ εἰσιτηρίων, λαμβάνοντος ἑκάστου τῶν βουλευτῶν ἀνὰ δύο καὶ δίδοντος αὐτὰ εἰς οὓς τινας θέλει· τὰ δὲ λοιπὰ εἰσιτήρια, μέχρι τῆς συμπληρώσεως τῶν θέσεων τοῦ ἀκροατηρίου, διανέμονται παρὰ τοῦ Προέδρου τῆς Βουλῆς.
Ἄρθρ. 114. Τὸ κεφάλαιον τοῦτο τοῦ Κανονισμοῦ τυπωθὲν τοιχοκολλᾶται εἰς πᾶσαν θύραν τοῦ βουλευτηρίου.
Ἄρθρ. 115. Ὁ παρὼν Κανονισμὸς συζητηθεὶς καὶ ἐγκριθεὶς παρὰ τῆς Βουλῆς, θέλει δημοσιευθῆ διὰ τοῦ τύπου καὶ διανεμηθῇ εἴς τε τοὺς βουλευτὰς καὶ Γερουσιαστάς, ἔχων ἐν κεφαλίδι τὸ Σύνταγμα.
Οὕτω δὲ ἤρξατο ἡ πρώτη ἐν Ἑλλάδι συνεδρίασις τῆς Βουλῆς καὶ ἡ ἐγκαθίδρυσις τοῦ Κοινοβουλευτικοῦ πολιτεύματος, ὅπερ ἐὰν ὠφέλησεν ἢ ἔβλαψε τὴν νεωτέραν Ἑλλάδα, δύναται πᾶς τις ἀσφαλῶς νὰ κρίνῃ, ἐκ τῶν ὑστέρων, ἐκ τῶν σήμερον ἐν Ἑλλάδι γινομένων. Οὐδεὶς ἀρνεῖται, ὅτι οὐχὶ οἱ νόμοι, οὐδ’ οἱ θεσμοὶ καὶ τὰ πολιτεύματα χρήζουσι μεταβολῆς καὶ ὅτι εἶναι ἀνάγκη ἀπόλυτος νὰ ἀλλάξωμεν σύστημα δράσεως ἐν τῇ πολιτείᾳ ἡμεῖς αὐτοί, οἱ μέλλοντες νὰ ἐφαρμόσωμεν αὐτά. Οὐδεὶς ἀρνεῖται ὅτι τὸ κοινοβουλευτικὸν πολίτευμα εἶναι τὸ κράτιστον καὶ προσφυέστατον μέσον ὅπως περιάγωνται εἰς διηνεκῆ κίνησιν ἅπαντα τὰ πνεύματα, ἀνατρέφονται δὲ καὶ αἱ ἧττον εὐτυχεῖς τάξεις τῆς κοινωνίας διὰ τῆς ἀδιαλείπτου τῶν ἰδεῶν προσμίξεως καὶ τῆς συνεχοῦς λογομαχίας. Ἀλλ’ ὅμως ἵνα μὴ ὁ ἀδιάλειπτος οὗτος ὀργασμός τῶν πνευμάτων
