ἀπετείνοντο· διότι αὐτὸς ἦτο πρόεδρος τοῦ ὑπουργείου, ἐπὶ τοῦ ὁποίου, ἀνεκηρύχθη ἀνεξάρτητος ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Ὁ Τρικούπης διὰ τῆς χαρακτηριζούσης αὐτὸν εὐγλωττίας προσεπάθησε νὰ δικαιολογήσῃ τὴν ἐπ’ αὐτοῦ γενομένην πρᾶξιν ἐκείνην, εἰπὼν ὅτι αὕτη ἀπέρρεεν ἐκ τῶν ἀποφασισθέντων ἐν ταῖς συνελεύσεσι τῆς Ἐπιδαύρου καὶ Τροιζῆνος καὶ ὅτι πᾶν Κράτος ἀνεξάρτητον πολιτικῶς κηρυχθὲν κηρύσσεται σύναμα αὐτοδικαίως καὶ θρησκευτικῶς ἀνεξάρτητον, μὴ προηγηθείσης ἀναγνωρίσεως.
Ἡ ἐν τῇ Ἐθνοσυνελεύσει ἐκκλησιαστικὴ αὕτη συζήτησις παρετάθη ἐπὶ ἡμέρας, ἡ δὲ λέξις κανονικῶς ἣν προέτεινε νὰ προστεθῇ ἐν τῷ κειμένῳ τοῦ Συντάγματος ὁ Σχινᾶς[1] καὶ αἱ τροποποιήσεις αὐτοῦ περὶ τῆς ἐν γένει περὶ ἐκκλησίας τροποποιήσεως τοῦ Συντάγματος ἀπησχόλησαν σπουδαίως τοὺς πληρεξουσίους. Τὴν 11ην Ἰανουαρίου 1844 ἤρξατο ἡ συζήτησις ἐπὶ τοῦ γ′ ἄρθρου τοῦ Συντάγματος.
Μεγάλη μερὶς τῶν πληρεξουσίων, λέγει ὁ κ. Κυριακίδης, ἐπιλανθανομένη τοῦ τε παρελθόντος καὶ τοῦ μέλλοντος τοῦ Ἔθνους, τυφλώττουσα δὲ πρὸς τὰ μεγάλα συμφέροντα αὐτοῦ, καὶ ἀγομένη ἐκ μικρῶν καὶ ἐκ τοῦ παραχρῆμα σκέψεων καὶ ἰδιοτελείας ἐπιβλαβεστάτης, ἵνα ἐπιτύχῃ τὴν ἀπὸ τῶν κοινῶν ἀπομάκρυνσιν ἀνδρῶν τινων θεωρουμένων ὡς αὐλικῶν, προελθόντων δὲ ἐκ τῶν ἐν Εὐρώπῃ ἑλληνικῶν παροικιῶν ἢ καὶ ἐκ τῶν χωρῶν τοῦ ὑποδούλου Ἑλληνισμοῦ πρὸς παῦσιν αὐτῶν ἀπὸ τῶν ἀξιωμάτων καὶ πάσης δημοσίας θέσεως ἐσκέφθη νὰ περιορίσῃ τὴν πολιτογράφησιν, νὰ διαιρέσῃ τὸ Ἔθνος εἰς ἰθαγενεῖς καὶ μὴ τοιούτους, εἰς αὐτόχθονας καὶ ἑτερόχθονας, καὶ νὰ θέσῃ ἀνυπέρβλητόν τινα φραγμόν, ἀπομακρύνουσα τῶν δημοσίων θέσεων μεγάλην μερίδα καὶ ἐκ τῶν μᾶλλον ἐπιλέκτων τοῦ ὅλου Ἔθνους.
- ↑ Κατὰ Δεκέμβριον τοῦ 1843 ὁ ὑπουργὸς τῶν Ἐσωτερικῶν Ρήγας Παλαμήδης εἶχεν ἀποχωρήσει καὶ ἀντεκαταστάθη ὑπὸ τοῦ Α. Λόντου, κατὰ Φεβρουάριον δὲ τοῦ 1844 καὶ ο πρωθυπουργὸς Μεταξᾶς, ἀνθ’ οὗ προσεκλήθη ὁ Κ. Κανάρης, ὡς καὶ ὁ Μ. Σχινᾶς, ἀντικατασταθεὶς ἐν τῷ ὑπουργείῳ τῶν Ἐκκλησιαστικῶν ὑπὸ τοῦ Λ. Μελᾶ.
