λυπηρὰν κατάστασιν τοῦ παρόντος, τὴν εὐλόγους περὶ τοῦ μέλλοντος μερίμνας ἐκβάλλουσαν.
Καὶ ἐν μὲν ταῖς λεπτομερείαις πολλὰ καλὰ ἐγένοντο ὑπὸ τῶν Βαυαρῶν· ἐν δὲ τῷ συνόλῳ ὅμως ἀπέτυχον. Διωργάνωσαν κλάδους τινας, ἀλλὰ δὲν ἠδυνήθησαν νὰ διοργανώσωσι τὸ Κράτος, τὴν Ἑλλάδα· καὶ τοῦτο διότι τὴν ἐπαύριον τῆς ἐλεύσεως αὐτῶν ἐκτραπέντες τῆς ἀποστολῆς αὐτῶν μετεβλήθησαν εἰς δεσπότας.
Ὡς δὲ μὴ ἤρκει τὸ τοιοῦτο, τὰ τῆς πατρίδος αὐτοῦ κατὰ τὸν μεσαίωνα συμβαίνοντα μιμούμενος ὁ Ὄθων, ἐπὶ ζημίᾳ ἀπωλείας τῆς πρὸς αὐτὸν ἀγάπης τοῦ ὅλου ἑλληνικοῦ λαοῦ, περισυνέλεξε περὶ ἑαυτὸν τοὺς ἐπιφανεῖς καὶ τοὺς ἐξ ἐπιφανῶν Ἕλληνας, τὰς θυγατέρας καὶ ἀδελφάς, ἐξ ὧν συνέστησε αὐλὴν διαπρεπῆ μὲν ὁμολογουμένως καὶ ἠθικήν, ἀλλ’ ἅτε ἐμφορουμένην καὶ ταύτην ὑπὸ τοῦ τῆς αὐταρχίας πνεύματος τοῦ βασιλέως, τὰ μάλιστα συντείνασαν εἰς τὸ πολιτικὸν τοῦ Ὄθωνος ναυάγιον· διότι αὕτη ἔνθεν μὲν ἀποκρύπτουσα αὐτῷ τὴν ἀληθῆ τῶν πραγμάτων κατάστασιν, ἔνθεν δὲ συμμαχοῦσα μετὰ τῶν οἰκείων καὶ φίλων αὐτῇ πολιτικῶν, ἀπεστέρει μὲν τῆς εὐνοίας τοῦ βασιλέως καὶ ἑαυτῆς πάντα αὐτῇ ἐχθρὸν καὶ φιλότιμον καὶ φιλελεύθερον ἄνδρα, ἐπεδαψίλευε δ’ ἀφθονώτατα τὰς τῆς βασιλείας καὶ ἐξουσίας παροχὰς πρὸς πάντα αὐτῇ τε καὶ τῷ βασιλεῖ ἀληθῆ τε καὶ ψευδῆ φίλον ἢ ταπεινὸν κόλακα. Ἐντεῦθεν ὑψώθη μεταξὺ βασιλέως καὶ λαοῦ μεσότοιχον οἱονεί τις καμαρίλλα, ἥτις οὐ μόνον ἔλεγεν αὐτῷ, ὅτι ὁ Θερσίτης ἦτο εὐμορφότερος τοῦ Ἀχιλλέως, ὁ υἱὸς τοῦ Κροίσου ὁξυκοώτερος τοῦ Μελάμποδος καὶ ὁ Φινεὺς ὁξυωπέστερος τοῦ Λυγκέως, ἀλλά καὶ ὅτι οἱ βασιλικοὶ ἵπποι εἶναι τὰ δρομικώτερα καὶ γενναιότερα τῶν ζώων, τὰ δὲ ἀνάκτορα τῶν Ἀθηνῶν μεγαλοπρεπέστερα τῶν δωμάτων τοῦ Ὀλυμπίου Διός, ὁπόταν δέ, ἐξαντλήσασα τὸ γαζοφυλάκιον τῶν κολακικῶν αὐτῆς ἐπαίνων, ἤθελεν ἴδει τὸν βασιλέα ἐνοχλούμενον ὑπὸ βηχός, νὰ λέγη ἴσως πρὸς τὴν Α. Μεγαλειότητα μετὰ θελκτικῆς χάριτος ὅ,τι ἔλεγεν ὁ Κύναιθος πρὸς τὸν Δημήτριον τὸν Πολιορκητήν, ὅτι δηλαδὴ «βήχει ἐμμελέστατα!»
Ὡς εἴπομεν δ’ ἀνωτέρω, γενικῶς ἐπιστεύετο, ὅτι μετὰ τὴν ἐνηλικίωσιν αὐτοῦ ὁ βασιλεὺς ἤθελε προσκαλέσει παρ’ ἑαυτῷ Ἕλλη-
