πολλάκις καὶ ἡρμήνευσαν οἱ ἐν τῇ Ἑσπερίᾳ, δημοσίευσαντες ἰδίας περὶ αὐτῆς πραγματείας πολλοῦ λόγου ἀξίας, ὡς οἱ Bellermann, Boeckh, Westphal, Paul, Gevaert, Thierfelder, Botka κλπ. Πάντες οὗτοι ἀποθαυμάζουσι τὴν ἐπιστημονικὴν ἀκρίβειαν, μεθ’ ἧς οἱ πάλαι Ἕλληνες καθώρισαν αὐτοὶ πρῶτοι καὶ ἐπέλυσαν πάντα σχεδὸν τὰ εἰς τὴν μουσικὴν ἀναγόμενα ζητήματα. Ἡ θεωρία αὐτῶν περὶ ἤχου, περὶ τόνου καὶ τῶν διαφόρων γενῶν των, περὶ ρυθμοῦ, μέλους κλπ., οἱ νόμοι καὶ οἱ κανόνες, οὓς αὐτοὶ ἔθεντο. εἶνε ἐν πολλοῖς ἔτι καὶ νῦν τύπος καὶ ὑπογραμμὸς εἰς πάντας τοὺς περὶ μουσικῆς ἀσχολουμένους.
Καὶ γινώσκομεν μὲν οὕτως, ἐξ ὅσων ἔγραψαν οἱ ἀρχαῖοι ἡμῶν πρόγονοι περὶ μουσικῆς, μέχρις τίνος βαθμοῦ τελειότητος αὕτη προήχθη παρ’ αὐτοῖς καὶ ὁποία ἡ δύναμίς της, ἣν ἄλλως μαρτυροῦσι τρανῶς οὐ μόνον τὰ περὶ Ὀρφέως καὶ Ἀρίωνος μυθολογούμενα, ἀλλὰ καὶ ὅσα εἶνε περὶ αὐτῆς ἱστορικῶς βεβαιωμένα, ἰδίᾳ δὲ ἡ ὑπὸ τὴν ἐπίδρασίν της γνωστὴ μετάπτωσις τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου ἐν ὥρᾳ συμποσίου ἐκ τῆς εὐθυμίας εἰς τὸ πολεμικὸν μένος καὶ τἀνάπαλιν. Ἔργῳ ὅμως ἥκιστα τυγχάνει γνωστὴ ἡ πάλαι Ἑλληνικὴ μουσική. Πλὴν τῶν ἀπὸ πολλοῦ γνωστῶν ὕμνων εἰς τὴν Μοῦσαν, τὸν Ἥλιον, τὴν Νέμεσιν καὶ τὴν Καλλιόπην, ἀνεκαλύφθησαν προσέτι ἀποσπάσματα μελῳδιῶν εἰς τὴν ά ῳδὴν τῶν Πυθίων καὶ εἰς τὸν Ὀρέστην τοῦ Εὐριπίδου (στίχ. 330 κφξ), ἐν ᾀσμάτιον, ἀνευρεθὲν ἐπὶ τύμβου παρὰ τὰς Τράλλεις, καὶ οἱ τελευταῖον ἐν Δελφοῖς ἀνακαλυφθέντες δύο ὕμνοι εἰς τὸν Ἀπόλλωνα. Εἰ καὶ ἐγράφησαν δὲ πολλὰ περὶ τῶν μουσικῶν τούτων τεμαχίων καὶ ἐγένοντο διάφοροι ἀπόπειραι πρὸς ἑρμηνείαν καὶ ἐκτέλεσιν των, κατὰ τὸ μᾶλλον ἢ ἧττον ἐπιτυχεῖς, ἐν τούτοις ἀμυδρὰν ὅλως ἔννοιαν τῆς περὶ ἧς ὁ λόγος μουσικῆς δυνάμεθα νὰ ἔχωμεν ἐξ αὐτῶν.
Διὰ τὴν τοιαύτην δὲ μουσικὴν οἱ ἐν τῇ Ἑσπερίᾳ δὲν
