Ταράχτηκε ὁ Καραϊσκάκης καθὼς εἶδε τὸν Κιουταχῆ μπροστὰ του. Ἔβαλε τὸ χέρι ’σ τὸ σπαθὶ κ’ εἶπε ’σ τὸ Χρηστίδη.
— Ὠρὲ Χρηστίδη, μὴ μᾶς κάνουν καμμιὰ μπαμπεσά;
Τὸν καθησύχασε ὁ Χρηστίδης. Κι’ ὁ Κιουταχῆς ὅμως ταράχτηκε, καθὼς εἶδε τὸν Καραϊσκάκη. Χαιρέτησε ὁ Καραϊσκάκης τὸν Κιουταχῆ, κατὰ τὴν τούρκικη συνήθεια (μὲ τὴν ἀπαλάμη ’σ τὸ στῆθος) καὶ κάθισε. Χαιρέτησε κι’ ὁ Κιουταχῆς μὲ τὸ κεφάλι, ἀγέρωχος, καὶ μίλησε πρῶτος Ἀρβανίτικα·
— Τί κάνεις, Καραϊσκάκη; Ἔλπιζα νἄρθῃς ’σ τὰ Μπιτώλια νὰ μὲ προσκυνήσῃς καὶ νὰ σοῦ δώσω ὅλα τὰ βιλαέτια, ἀπὸ τὴν Ἀθήνα ὡς τὴν Ἄρτα.
— Ἐγὼ νὰ σὲ προσκυνήσω; τοῦ ἀποκρίνεται ὁ Καραϊσκάκης. Ἂν εἶσαι Ρούμελη Βαλεσῆς ἐσύ, εἶμαι κ’ ἐγὼ Ρούμελη Βαλεσῆς. Κι’ ἂν ἤξερε ἡ Διοίκησή μου ὅτι κρένομε τώρα μαζί, μὲ κρέμαγε κ’ ἐμένα καὶ δεκαπέντε χιλιάδες στρατέματα, ποῦ ἔχω ’σ τὴ Λεψίνα.
— Καὶ πῶς μπορεῖ νὰ σὲ κρεμάσῃ;
— Μήπως δὲ σὲ κρεμάει ἐσένα ὁ Σουλτάνος, ὅταν θέλῃ; Ναὶ ἢ ὄχι;
— Ναί, γιατὶ τὸν ἔχω βασιλιᾶ.
— Λοιπὸν μὲ κρεμάει κ’ ἐμένα, γιατὶ τὴν ἔχω βασίλισσα!
Χαμογέλασε ὁ Κιουταχῆς. Σηκώθηκε πρῶτος κ’ ἔφυγε ἀπὸ τὸ καράβι.
Τὴν ἄλλη ’μέρα ὁ Κιουταχῆς τοὔστειλε καφφέ, ζάχαρη καὶ καπνό. Ὁ Καραϊσκάκης τοὔστειλε ἕνα φόρτωμα κρασί.
 |
 |
 |
 |
|
Ρώτησαν τὸν Καραϊσκάκη πῶς μπορεῖ νὰ ἐξουσιάζῃ κανεὶς τοὺς Ἕλληνες. Ἀποκρίθηκε·
— Ὅποιος θέλει νὰ ἐξουσιάζῃ καλὰ τοὺς Ἕλληνες, πρέπει νἄχῃ ’σ τὴν πλάτη του ἕνα δισάκκι ποῦ νὰ εἶναι γιομᾶτο διαόλους ἀπὸ πίσω, ὁ Χριστὸς μπροστὰ κι’ ὁ παρᾶς ’σ τὴ μέση.
(Γ. Γαζῆς).
«Ὁ καλὸς καπετάνος πρέπει νἄχῃ φρονήματα πετεινοῦ (γιὰ νὰ ἐξουσιάζῃ), καλωσύνη σκύλου (γιὰ νὰ τὸν ἀγαποῦν), παληκαριὰ καὶ θεωρία λιονταριοῦ (γιὰ νὰ τὸν σέβωνται καὶ νὰ τὸν φοβώνται), ὕπνο καὶ περπάτημα λαγοῦ (γιὰ νὰ εἶναι ἄγρυπνος καὶ γλήγορος) καὶ πονηριὰ γυναίκας (γιὰ νὰ ξεγελάῃ καὶ νὰ σέρνῃ τοὺς ἀνθρώπους)».
(Γ. Γ.).
«Ὅποιος προκομμένος ἄνθρωπος δὲν κρύβει τὰ ἐλαττώματά του ἀπὸ τὰ μάτια τοῦ πολλοῦ κόσμου εἶναι κουτότερος ἀπὸ τὴ γάτα, ποῦ θάφτει τὴν κοπριά της, γιὰ νὰ μὴ φαίνεται ’σ τὸ φῶς».
(Γ. Γ.).
