ραϊσκάκης διώρισε τὸν Χατζῆ Μιχάλην, ἀρχηγὸν τοῦ ἱππικοῦ, νὰ τὸν ὁδηγήσῃ ὅσον πλησιέστερον ἦτον δυνατόν. Ὁ Κόχραν λοιπὸν διὰ θαλάσσης, ὁ δὲ Χατζῆ Μιχάλης διὰ ξηρᾶς ἐπροχώρησαν πρὸς τὴν θέσιν τοῦ μοναστηρίου ὅσον πλησιέστερον ἠδυνήθησαν· καὶ ἀφ’ οὗ ἔκαμεν ὁ Κόχραν ὅσας ἐπεθύμει νὰ κάμῃ παρατηρήσεις, ὑπεσχέθη νὰ ἐπιχειρήσῃ τὴν κατεδάφισιν τοῦ μοναστηρίου.
Ὁ Καραϊσκάκης, ἀφ’ οὗ ἔπραξε ταῦτα μετὰ τοῦ Κόχραν, ἔδωκε τὰς ἀκολούθους διαταγάς. Ἐπειδὴ κέντρον τῆς μάχης ἔμελλε νὰ γένῃ τὸ μοναστήριον, τοῦ ὁποίου τὴν κατεδάφισιν εἶχεν ὑποσχεθῆ νὰ ἐπιχειρήσῃ ὁ Κόχραν, οἱ εἰς τὴν ράχην εὑρισκόμενοι Ἕλληνες νὰ μὴν κάμωσι κᾀνὲν κίνημα, ὁποιαδήποτε καὶ ἂν ἤθελεν εἶναι ἡ ἔκβασις τοῦ κατὰ τὸ μοναστήριον ἐπιχειρήματος. Ὅσοι δὲ δὲν εἶναι διωρισμένοι εἰς ὀχυρώματα, καθὼς καὶ ὅσοι πλεονάζουσιν εἰς αὐτά, νὰ ἦναι ἕτοιμοι ν’ ἀκολουθήσωσι τὸν ἀρχηγὸν ὅταν τοὺς προσκαλέσῃ. Εἰς τὸ πλησιέστερον τοῦ Παλαιοκάστρου Ἑλληνικὸν ὀχύρωμα διέταξε νὰ στηθῇ ἓν κανόνιον, διὰ νὰ κανονοβολῶσι τοὺς εἰς τοῦτο ἐχθρούς, ὄχι διὰ νὰ τοὺς βλάπτωσιν, ἀλλὰ μόνον διὰ νὰ τοὺς ἀπασχολῶσι. Διέταξε ταὐτοχρόνως καὶ τὸν Νικόλαον Πετμεζᾶν νὰ διαβῇ διὰ θαλάσσης ὄπισθεν τοῦ μοναστηρίου καὶ νὰ κινηθῇ καὶ αὐτὸς ἐκεῖθεν κατὰ τῶν ἐχθρῶν. Πρὸς τὸ μέρος, ὅπου οὗτος ἔμελλες νὰ ἀποβῇ, οἱ ἐν τῷ μοναστηρίῳ ἐχθροὶ εἶχον πέμψει φυλακὴν συγκειμένην ἀπὸ ἑκατὸν περίπου στρατιώτας. Οἱ περὶ τὸν Πετμεζᾶν ἐφορμήσαντες κατ’ αὐτῶν τοὺς τρέπουσιν εἰς φυγήν· ἐνῷ δὲ οὗτοι ἀκολουθοῦσαν διώκοντες καὶ ἐπλησίαζον εἰς ἓν ἐχθρικὸν ὀχύρωμα, οἱ εἰς Φαληρέα κινηθέντες εἰς ἅμιλλαν ἀπὸ τὸ παράδειγμα καὶ προηγουμένου τοῦ σημαιοφόρου τῶν Ὑδραίων, ἐφορμοῦν ἕως χίλιοι εἰς τὸ Τουρκικὸν ὀχύρωμα καὶ εἰσπηδῶσιν εἰς αὐτό, καθ’ ἣν ἐποχὴν ἐπέπιπτον εἰς αὐτὸ ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος οἱ περὶ τὸν Πετμεζᾶν. Ὅσοι ἀπὸ τοὺς ἐν αὐτῷ Τούρκους διέφυγον τὴν μάχαιραν τῶν Ἑλλήνων κατέφυγον ἔντρομοι εἰς τὸ μοναστήριον καὶ εἰς τὰ πλησιέστερα ἐχθρικὰ ὀχυρώματα.
Τὴν εὐτυχῆ ταύτην ἔκβασιν θεωρήσας ἀπὸ τὸ ἀντιπέραν μέρος ὁ ἀρχηγός, ἐπαρακίνησε τοὺς μετ’ αὐτοῦ νὰ κινηθῶσι κατὰ τῶν ἐχθρῶν, καὶ συνοδευόμενος ἀπὸ τὸν Ι. Θ. Κολοκοτρώνην, ἐφορμᾷ κατὰ τοῦ Παλαιοκάστρου. Οἱ εἰς αὐτὸ Τοῦρκοι δὲν ἠδυνήθησαν ν’ ἀντισταθῶσιν, ἀλλ’ ἀμέσως ἔντρομοι ἐτράπησαν εἰς φυγήν. Διέσπειραν τὸν τρόμον καὶ εἰς τὰ πλησίον ὀχυρώματα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἐθεώρουν τὴν ἄτακτον φυγήν των, ὥστε εἰς ὀλίγων στιγμῶν διάστημα οἱ Ἕλληνες προοδεύοντες μὲ προθυμίαν ἀποκατέστησαν κύριοι ὅλων τῶν παρὰ τὴν θάλασσαν Τουρκικῶν ὀχυρωμάτων καὶ ἐπολιόρκησαν στενώτατα τὸ μοναστήριον. Τοιοῦτος τρόμος ἐνεσπάρη ἐκείνην τὴν ἡμέραν