Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/72

—64—

Τοὺς τυράννους δ’ ὡς πατάξῃς καὶ τὰ στίφη των σκορπίσῃς,
Ἀναπαύεσαι εἰς ἄνθη παίζουσα μετὰ βρεφῶν.
Ἀλλ’ ἐνῷ ἀθῶα παίζῃς, ἐὰν κίνδυνον νοήσῃς,
Ὡς κορυφουμένη αὖρα ἥτις καταντᾷ τυφὼν,
Ὀλολύζουσα προβαίνεις, κ’ οἱ ἐπιβουλεύοντές σε
Ἀπελπίζονται ταχεῖαν, δεινὴν τόσον βλέποντές σε.

Σὺ ἀκμάζουσαν παρέχεις, εὐανδροῦσαν τὴν Πατρίδα.
Ἡμιθέους ἔχεις τέκνα καὶ τροφίμους εὐγενεῖς.
Μόνη τοὺς ὁπλίζεις, μόνη παραδίδεις τὴν ἀσπίδα,
Κ’ ὡς ἡ Σπαρτιᾶτις μήτηρ τὰν ἢ ἐπὶ τὰν φωνεῖς.
Καὶ ἀντὶ τὸ μητρικόν σου στέργηθρον νὰ μαλακύνῃ
Τὰς ψυχὰς, ἀπ’ ἐναντίας τὰς ἀνδρίζει καὶ θαρσύνει.

Σὺ τὸ φρόνημα ἐξαίρεις, εὐγενίζεις τὰς καρδίας,
Τὴν διάνοιαν εὐρύνεις, καὶ ποιεῖς τὰ εὐτυχῆ
Εὐνοούμενά σου ἔθνη μουσοτρόφους Πιερίας,
Ἥλιος τῆς ἐπιστήμης, τῆς ποιήσεως ψυχή.
Εἴτις τέρψις ἐν τῷ βίῳ, μετὰ σοῦ, θεά! καὶ κάλλη
Λάμπουν ἀρετῶν παντοῖα, καὶ χαρίτων ἔαρ θάλλει.

Μὲ τὰ κύματά της ὅλα συνεκάλυψεν ἡ λήθη
Τὰς ἑκατομπύλους Θήβας, τὴν ἀρχαίαν Νινευΐ.
Χοῦς ἀνώνυμος ἐμπρός μας κεῖνται, σεσηπότες λίθοι,
Ὅθεν πᾶσα ἥτις πνεύσῃ, πᾶσα ἥτις διαβῇ
Αὖρα συγκυκᾷ μὲ κούφην πτέρυγα, πρὸς χλεύην μόνην,
Τοῦ τυράννου καὶ τοῦ δούλου τὴν συμπεφυρμένην κόνιν.