Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/73

—65—

Πλὴν τὸ σκότος τῶν αἰώνων, ὅπου πρὸ πολλοῦ κοιμῶνται,
Διακόπτουσι πολλάκις θλιβεραὶ ἀναλαμπαὶ,
Καὶ εἰς τὴν ἐκπεπληγμένην φαντασίαν παριστῶνται
Δεῖπνα Βαλτασσάρων, κῶμοι, μυριόδουλοι πομπαὶ,
Ἱκετῶν οἰκτραὶ δεήσεις, καὶ τυραννικῶν στομάτων
Καγχασμοὶ, καὶ μετὰ ταῦτα οἰμωγαὶ κωφαὶ θυμάτων.

Καὶ ὁ θεατὴς μὲ φρίκης στέφανον τὸ μέτωπόν του
Ἐζωσμένον φέρει, βλέπων μὲ τὸ ὄμμα τοῦ νοὸς
Καὶ τῆς φαντασίας ἴσας μὲ τὰ κύματα τοῦ πόντου
Γενεὰς παροιχομένας ἀνωνύμως, ἀκλεῶς,
Ἐπειδὴ ὁ τεθλιμμένος βίος των ὑπῆρξε μία
Συνεχὴς, μακρὰ πρὸς τέρψιν ἑνὸς μόνου ἀγωνία.

Ἀλλ’ ἀκούσματα τοιαῦτα δὲν παρέχει οὐδὲ θέας
Ὁ φαιδρὸς τῶν ἐρειπίων δαίμων, ὅστις ἐνοικεῖ
Εἰς τοὺς πνέοντας γαλήνην τόπους, ἔνθα τῆς ἀρχαίας
Κεῖτ’ Ἑλλάδος ἐλαχίστη πόλις δημοκρατική.
Ἐλαφρὸς, γλυκὺς ὁ ὕπνος εἶν’ ἐδῶ τῶν ἐλευθέρων·
Διαρκεῖς τὸν ἀναψύχουν αὖραι εὐκραῶν ἀέρων.

Μ’ ἀφελὲς ἐδῶ τὰς ὄψεις θέαμα εὐθὺς προσβάλλει
Ἡ παλαίστρα τῶν ἐφήβων, ἡ τοῦ δήμου ἀγορὰ,
Τοῦ λευκοῦ Ἀμφιθεάτρου ἡ κυκλοτερὴς ἀγκάλη,
Κ’ ἁρμονία ἐκ μαρμάρου συμπαγὴς, τὰ ἱερὰ
Τῶν θεῶν ὅσοι ἐντός των ἐτιμῶντο, πρὶν λατρεία
Μόνη των ἡ Τέχνη μείνῃ καὶ ἡ Μεγαλοφυΐα.