Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
—62—
Καὶ ἂν ἰδῇς τοῦ Κολοκοτρώνη
Τὴν μορφὴν στίλβουσαν ἐν χιόνι
Ἐσθῆτος, Ἄνω εἰς Δόξης Ὄρος,
Νὰ μὴ τρομάξῃς! ὁ λευκοφόρος
Δὲν σ’ ἑτοιμάζει ἔνεδραν ἄλλην
Καὶ ἥττας πάλιν!
Στρατοὶ Ἀσίας οἱ λευγαλέοι
Φθάνουν, δὲν στρέφουν ὀπίσω· νέοι
Τοὺς διαδέχονται—καὶ ἐκεῖνοι!
Τότ’ ἡ Λιβύη ὡς νέφη χύνει
Τὰ μαῦρα τέκνα της, κ’ ἡ ἀνδρεία
Ἑλλὰς ὁμοία
Μὲ ναῦν παλαίει, καθ’ ἧς ματαία
Ἡ λύσσα ἔπνευσε τοῦ Βορέα,
Εἶτα ὁ Νότος ἐπιστρατεύει
Νωπὸς, ἀκμαῖος, κ’ ἐπισωρεύει
Ἀστραπὰς κύματα καὶ θυέλλας,
Καὶ εἶναι μέλας
Πόντος ὁμοῦ κ’ οὐρανός· καὶ σκότους
Πλὴν ἀναμέσον τριπλοῦ, κ’ εἰς κρότους
Κεραυνῶν, δρόμον ἡ ναῦς ἀνοίγει
Κινδύνου· ὅλοι εἶπαν, Ἐπνίγη!
Αὐτὴ δ’ ἐν ὅρμῳ καὶ γῆς ἀγκάλῃ
Ἄγκυραν βάλλει!
