μῶν, καὶ δύναται νὰ προβληθῇ ὡς ἀκαταμάχητον ἐπιχείρημα κατὰ τῶν ἐπιβούλων σοφισμάτων τοῦ καθ’ ἡμᾶς ἑλληνομάχου Γερμανοῦ. Φυλὴ ξένη πόθεν ἤθελεν ἔχει τὴν πρὸς τὰ ἐρείπια καὶ τοὺς τάφους υἱϊκὴν ταύτην εὐσέβειαν, καὶ τὰ πρὸς ἀποιχομένας ἐποχὰς σφόδρα ταῦτα ἅλματα καὶ ὁρμήματα τῆς ψυχῆς; Διότι ὡς τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου ὑφίσταται κατὰ τοὺς φυσικοὺς διηνεκῆ ἀλλοίωσιν καὶ ἀντικατάστασιν τῶν συνιστώντων αὐτὸ μορίων, ἀλλ’ ὅμως ἡ ὑπόστασις αὐτοῦ διαμένει ᾀεὶ ἡ αὐτὴ καὶ ὡσαύτως ἔχουσα, διατηροῦσα τὰς αὐτὰς δυνάμεις καὶ ἤθη καὶ πάθη, οὕτω καὶ τὸ μέγα σῶμα τὸ καλούμενον ἔθνος διασώζει τὴν πρώτην αὐτοῦ φύσιν καὶ τὸν ἀρχικὸν χαρακτῆρα, συνεχιζόμενον καὶ διαρκοῦντα ὑπὸ πάσας τοῦ μακροῦ χρόνου τὰς παντοίας ἀλλοιώσεις καὶ μεταβολάς. Ἐντεῦθεν ἐξηγεῖται καὶ ἡ τάσις ἡμῶν πρὸς τὴν ἀρχαίαν φωνὴν, καὶ εἰς ἀποτριβὴν τοῦ χυδαϊσμοῦ ὅστις δὲν ἐνθυμίζει βεβαίως ἡμῖν τὴν ἐνδοξοτέραν τοῦ ἐθνικοῦ βίου ἐποχὴν, ἀλλ’ εἶναι μία τῶν προσκαίρων αὐτοῦ φάσεων καὶ ἀλλοιώσεων. Ἡ τάσις αὕτη δὲν εἶναι κυρίως ἔργον τοῦ δεῖνος ἢ δεῖνος προσώπου, εἶναι ἡ εἰς ἑαυτὸ ἐπιστροφὴ τοῦ ἔθνους, εἶναι ἀνάτασις πρὸς τοὺς εὐγενεστέρους καὶ ὡραιοτέρους τῆς ὑπάρξεώς του καιρούς. Διὸ βλέπομεν πάντα; τοὺς Ἕλληνας, μικρούς τε καὶ μεγά-
