λους, φιλοτιμουμένους οἴκοθεν ν’ ἀποβάλωσι τὰ πενιχρὰ ῥάκη τῆς μεσαιωνικῆς δουλείας, καὶ ἀναλάβωσιν αὖθις τὴν λαμπρὰν ἐσθῆτα τοῦ ἑλληνισμοῦ, διεῤῥυθμισμένην, ἐννοεῖται, συμφώνως πρὸς τὰς ἀπαιτήσεις τοῦ παρόντος χρόνου. Ἔχομεν δὲ πεποίθησιν ὅτι καὶ ἡ ἀρτιγενὴς τέχνη θέλει βαδίσει ἐπὶ τῶν αὐτῶν προγονικῶν τρίβων, καὶ ἀνεύρει ἴσως τὸν τόπον ἐκεῖνον τοῦ καλοῦ ὅστις ἐπιφαίνεται εἰς τ’ ἀρχαῖα ἀριστουργήματα καὶ ἀπελπίζει τοὺς Ἑσπερίους.
Οἱ ποιηταὶ τῆς ἐλευθέρας Ἑλλάδος καὶ τοι ὑπὸ παντοίων οἱ πλεῖστοι βιωτικῶν ἀναγκῶν κατατρυχόμενοι, καὶ τοι ἀναγκασθέντες πολλοὶ νὰ σιγήσωσι πρόωρα, κατώρθωσαν ὅμως ἐν ὀλίγοις ἔτεσιν ὅ,τι ἄλλοτε οἱ περὶ τὸν Μαλέρβην ἐν Γαλλίᾳ, ἤτοι τὴν μόρφωσιν κανονικῆς, σοφῆς καὶ εὐρύθμου ποιητικῆς γλώσσης. Οἱ μεταγενέστεροι θέλουν βεβαίως ἐκτιμήσει τοὺς ἀγῶνάς των. Καὶ σήμερον δὲ, ὅσα καὶ ἂν λέγωσι καὶ γράφωσι λίαν τινὲς δύσκολοι καὶ περιφίλαυτοι τῶν παρ’ ἡμῖν σοφῶν[1] οἱ ποιηταὶ ὑπάρχουσι ποθεινοὶ εἰς τοὺς
- ↑ Εἷς τούτων ἔκρινεν ἀναγκαῖον νὰ συγγράψῃ ὁλόκληρον βιβλίον κατὰ τοῦ Π. Σούτσου, ἔνθα διϋλίζει μικροσκοπικῶς πᾶσαν λεκτικὴν ἁμαρτάδα τοῦ ποιητοῦ μέχρι κεραίας καὶ ὑποστιγμῆς. Ἀλλ’ ὁ τόσον αὐστηρὸς ἑπικριτὴς τοῦ Σούτσου εἶναι ἆραγε αὐτὸς ἀναμάρτητος; Ἐν τῷ πολυθρυλλήτῳ ἐκείνῳ περὶ Εὐριπίδου ἄρθρῳ, οὐ μακρὰν τοῦ μέρους ἔνθα ὁ Κ. Ἀσώπιος ἐξακοντίζει τὸν μέγαν κατὰ τῆς νεωτέρας ἡμῶν ποιήσεως ἀφορισμόν τοῦ, ἀπαντῶμεν τὴν ἑξῆς περικοπὴν Διονυσίου τοῦ Ἁλικαρνασσέως. «Ὁ δ’ Εὐριπίδης οὔτε ὑψηλός ἐστιν, οὔτε μὴν
