Ὦ Θεσσαλία! ἥμισυς αἰὼν συνεπληρώθη
Ἀφοῦ ὁ Ῥήγας σου νεκρός· οἱ δὲ θερμοί του πόθοι
Ἀπλήρωτοι, ἀτέλεστοι! ἡ λύπη σου καὶ ζῶντα
Τὸν ἔθλιβεν, ἡ λύπη σου τὸν θλίβει καὶ θανόντα.
Ἡ δὲ Σκιά του τῆς Στυγὸς ἀκολουθεῖ τὸ κῦμα
Μὲ τεθλιμμένον σχῆμα,
Καὶ κλαίει, καὶ ἀνάπαυσιν δὲν ἔχει ἡ ἀθλία,
Ἐνόσῳ κύπτῃς δουλικὸν αὐχένα, Θεσσαλία!
Ὦ Ἤπειρος, ἐρατεινὴ πατρὶς τῶν Ζωσιμάδων!
Εἰς τῶν βουνῶν σου τὰς πτυχὰς, βουνῶν πολυδειράδων,
Ὅπου πλανᾶται ἀετὸς ἐντὸς νεφῶν ἐσχάτων,
Τὸ Σοῦλι κεῖται, φωλεὰ ἡρώων ἀθανάτων.
Ὦ Σοῦλι, ὡς μετέωρον λαμπρὸν ἠκτινοβόλεις
Εἰς ἐποχὰς ἐξώλεις,
Κ’ εἰς τοὺς τυράννους ἄκουσμα ὑπῆρχες ἀπευκταῖον,
Πλὴν τώρα οὐδ’ ἀκούεσαι ἐὰν ὑπάρχεις πλέον.
Δέξαι καὶ σὺ τῶν φλογερῶν δακρύων μου τὸν φόρον,
Μήτηρ τοῦ πρώτου τῶν σοφῶν καὶ τῶν δορυκτητόρων[1]
Περικλεὴς βασίλισσα ποτὲ τῆς οἰκουμένης,
Μακεδονία, παίγνιον οἰκτρὸν τῆς εἱμαρμένης!
Ἀντὶ τῶν τόσων σου νικῶν, τῶν τόσων σου θριάμβων,
Μετ’ ὀφθαλμῶν ἐκθάμβων,
Σὲ βλέπω τώρα ταπεινὴν, τὴν πάλαι σεβασμίαν,
Τῶν ταπεινῶν θεραπαινῶν τῆς τυραννίας μίαν.
- ↑ Ἀριστοτέλους καὶ Ἀλεξάνδρου.
