Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/110

—102—

Ὦ Θράκη, τὸν ἡδυεπῆ Ὀρφέα ἡ τεκοῦσα,
Τὰς χώρας σου διέρχεται ἡ θλιβερά μου Μοῦσα,
Ἐκ τῆς ὠλένης πένθιμον τὴν λύραν της κρεμῶσα,
Καὶ ὅλας τοῦ μετώπου της τὰς δάφνας ἀποσπῶσα.
Ἂς σὲ θρηνῇ διὰ παντὸς μετὰ φθογγῆς ἐμμούσου
Ἡ λύρα τοῦ υἱοῦ σου,
Ἡ λύρα ἥτις ἔθελγεν τὰ ἄγρια θηρία,
Ἀλλ’ ὄχι τόσον ἄγρια καθὼς ἡ τυραννία!

Ὦ πόλεις τῆς Ἐλάσσονος Ἀσίας ἑλληνίδες,
Αἰώνιαι Ἀσιανῶν τυράννων παλλακίδες,
Εἰς τοὺς ὡραίους κόλπους σας ὁ τῆς Ἑλλάδος σπόρος
Ῥιφθείς ποτε ἀνέδραμε λαμπρὸς καὶ καρποφόρος.
Ἀλλὰ τοὺς κλῶνας βάρβαρος κατέκοψε πολλάκις
Περσίας ἀκινάκης,
Καὶ τώρα ὁ Ὀθωμανὸς μὲ βέβηλον τὸν πόδα
Ὑβρίζει καὶ καταπατεῖ τ’ ἀμάραντά σας ῥόδα!

Ὦ Σάμος, χεῖρας σὺ ἁβρὰς δὲν φέρεις καὶ ἀμάχους,
Ἀλλ’ Ἄρης κεῖται σιδηροῦς εἰς τοὺς ὑγρούς σου βράχους,
Κ’ εἰς τὴν λαμπράν σου ἔδειξας κατὰ τυράννων πάλην
Ὅτι εἰς μάτην γείτονα δὲν ἔχεις τὴν Μυκάλην.
Διὸ καὶ τὴν γλυκεῖάν σου ἐλευθερίαν εἶδες·
Πλὴν μάταιαι ἐλπίδες!
Ἀπὸ τοὺς φίλους κόλπους της καὶ πάλιν ἀπεσπάσθης,
Κ’ εἰς τῆς Ἀνάγκης τὸν δεινὸν βωμὸν ἐθυσιάσθης!