Μετρίου ἀναστήματος, ἰσχνός, ἡλιοκαὴς καὶ τὸν χειμῶνα, λευκοπώγων καὶ λευκόθριξ μετὰ μελανῶν ἔτι ὀφρύων καὶ καστανοχρόων σπινθηροβολούντων ὀφθαλμῶν, ἀπέριττος τὴν ἐνδυμασίαν καὶ τὴν τροφήν, διὰ τοῦ ἐξωτερικοῦ ἤδη προδίδει τὸ σπάνιον κρᾶμα ἀγαθῆς καὶ σταθερᾶς ψυχῆς. Κοσμούμενος ὑπὸ τῶν σπανίων ἀρετῶν τῆς ὀλιγαρκείας, μετριοφροσύνης, φιλαληθείας, δικαιοσύνης καὶ φλογερᾶς πρὸς τὸν Ὕψιστον καὶ τὸν πλησίον ἀγάπης, καταγοητεύει πάντας, ὅσοι ἔχουσι τὴν εὐτυχίαν νὰ πλησιάζωσιν αὐτόν, διὰ τῆς ἁπλῆς καὶ συνάμα εὐγενεστάτης συμπεριφορᾶς, ἀναμιγνύων εἰς ὁμιλίαν ὁτὲ μὲν εὐφυολογίας σωκρατικάς, ὁτὲ δὲ ρητὰ καὶ εἰκόνας ἐκ τῆς Ἀγίας Γραφῆς. Ἤκουσα δὲ αὐτοῦ παρατηρήσεις βραχυολόγους θελκτικωτάτας. Ὅτε παῖς τις ἔφερεν αὐτῷ τὴν ποιμενικὴν ράβδον, μετὰ περιττῆς δὲ ὁρμῆς προσέκρουσεν αὐτὴν πρὸς τὸ ἔδαφος, ὥστε ἐγένετο πολὺς ὁ κρότος καὶ ἐφοβήθησαν οἱ περὶ αὐτόν, μὴ ἔπαθεν ἡ ράβδος, εἶπεν: «Ἔτσι εἶσθε πάντοτε δειλοί». Ὅτε δὲ οἱ φιλοξενούμενοι Κωνσταντινοπολῖται δικαίως ἐπῄνεσαν τὰ πολλὰ καλὰ προσόντα τῆς Καλύμνου δυσανάλογα πρὸς τὴν μικρότητα τῆς νήσου, εἶπε: «Μικρὸν μὲν τὸ μέρος, ἀλλ’ ἔχει μεγάλην καρδίαν». Ὅτε δὲ ἐγένετο λόγος περὶ τῆς ἀξιοπρεποῦς ὑποδοχῆς τῆς ἀναμενομένης ἐκ Κωνσταντινουπόλεως ἐπιτροπῆς, εἶπε μειδιῶν: «Πολλὰ ψάρια ἔχομεν».
Εὐηρέσκετο δὲ ἐπανειλημμένως νὰ ὀνομάζῃ τὴν Κάλυμνον ἐρωμένην μου, ἀφ’ οὗ ἀγαπῶ αὐτὴν τόσον, νὰ ὀνομάζῃ δὲ ἐμὲ «φλογερὸν φίλον μας», ἐξηγούμενος τὸ ἐπίθετον μου ἐκ τοῦ φλέγεσθαι, καὶ ὅτε παρετήρησα ἐν τῇ ὁμιλίᾳ περὶ τῶν προλήψεων τῶν πλείστων ξένων, ὅτι φθάνει εἷς νὰ καταλάβῃ τὴν ἀλήθειαν διὰ νὰ διαδώσῃ αὐτὴν εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα καὶ ὅτι τὸ βῆμα ἀπὸ τοῦ μηδενὸς εἰς τὴν μονάδα εἶνε δυσκολώτερον ἢ ἀπὸ τὴν μονάδα εἰς τὸ ἑκατομμύριον, ἐποιήσατο μνείαν τῆς παραβολῆς τοῦ κόκκου σιναπίου, μικροτάτου μὲν ὄντος, παράγοντος δὲ δένδρα πελώρια.
