διαμονὴ Αὐτῆς. Εἰπόντος δὲ καὶ τοῦ ἐκ τῶν πρεσβυτέρων δημοδιδασκάλων κ. Φιλολάου Καλαβροῦ λογίδριον ἐκ τοῦ ἀριστεροῦ χοροῦ, ἐξηκολούθει ἡ λειτουργία, μεθ’ ἣν ὅλοι οἱ ἐκκλησιαζόμενοι ἠσπάσθησαν τὸν σταυρὸν καὶ τὴν δεξιὰν τοῦ Πατριάρχου. Ἰδιαιτέρας δὲ μνείας ἄξια τυγχάνουσι καὶ τὰ ὑπὸ δύο χορῶν μαθητῶν καὶ μαθητριῶν ψαλέντα ᾄσματα εἰς τιμὴν τῆς Α. Α. Μεγαλειότητος τοῦ Σουλτάνου καὶ τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, τοῦ μὲν ἀριστεροῦ χοροῦ συνισταμένου ἐκ κορασίων, τοῦ δὲ δεξιοῦ ἐξ ἀρρένων.
Τί σκηνή! Τὸ μεγαλεῖον αὐτῆς ἐνέκειτο εἰς τὴν μὲ ὅλας τὰς ἀντιθέσεις ἀνυπέρβλητον ἁρμονίαν. Τὸ μικρὸν καὶ ἀπόκεντρον τοῦ τόπου καὶ τὸ ὕψος τοῦ ἀξιώματος, ἡ χαρὰ ἐπὶ τῇ ἀναρρήσει καὶ ἡ λύπη ἐπὶ τῇ ἀποχωρήσει, γεωργοὶ καὶ ποιμένες παρὰ τὸν μεγαλέμπορον τῆς Μόσχας, τοῦ Λονδίνου καὶ τῆς Μαδρίτης, ἁλιεῖς καὶ δῦται παρὰ τὸν ζωγράφον, τὸν διακοσμήσαντα τὴν ἐκκλησίαν δι’ ἐξαιρέτων εἰκόνων, πάντες καὶ πᾶσαι, μικροὶ καὶ μεγάλοι ἀφῃρημένοι εἰς ἓν μέγα αἴσθημα. Ὄντως τοιαῦται σκηναί, τοιαῦται στιγμαὶ εἶνε ἐκ τῶν σπανίων, ἄξιαι νὰ διαιωνισθῶσι διὰ τῆς παραδόσεως, τοῦ καλάμου, τοῦ χρωστῆρος.
Ἐκ τοῦ ναοῦ τῆς Μεταμορφώσεως ἡ Α. Θ. Παναγιότης ἐν μέσῳ ζητωκραυγῶν καὶ πυροβολισμῶν μετέβη μετὰ τῶν τότε παρευρισκομένων ξένων ἐκ Σάμου, Κῶ καὶ Λέρου εἰς ἐπίσημον γεῦμα παρὰ τῷ πρώτῳ δημογέροντι τῆς Καλύμνου κ. Θέμελι Ὀλυμπίτῃ, ὅπερ παρ’ ὅλην τὴν ἐπισημότητα αὐτοῦ ὑπηνθύμιζε συσσίτιον τῶν πρώτων χριστιανικῶν χρόνων, τὴν λεγομένην ἀγάπην, τόσον ἦτο σεμνόν, τόσον αἱ ἀκτῖνες μεγάλης ἐνδομύχου χαρᾶς ἔλαμπον ἐπὶ τῶν προσώπων τῶν συνδαιτυμόνων καὶ μόνον αἱ προπόσεις μετήνεγκον ἡμᾶς εἰς τὸ τέλος τοῦ ΙΘʹ αἰῶνος, εὐλαβῆ δὲ καὶ ὅλως ἄϋλα αἰσθήματα κατέκλυζον τὰς καρδίας ἡμῶν, ὅτε τετράφωνος χορὸς καλλιφώνων ἱερέων, οὗ ἡγέτης ἦν ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης
