ἀπὸ τριακονταετίας, ἡ νῆσος πάσχει δεινῶς, ὑφισταμένη οὐ μόνον πλεῖστα ὅσα ἀνθρώπινα θύματα, νεκροὺς καὶ παραλύτους, ἀλλὰ καὶ συστηματικὴν ἐξολόθρευσιν τῶν πολυτίμων σπόγγων.
Πιθανόν, ὅτι οἱ Καλύμνιοι ἐξήσκουν τὴν σπογγαλιείαν ἤδη ἐν τῇ ἀρχαιότητι, ἀλλὰ δὲν ἔχομεν περὶ τούτου πληροφορίας· τὸ βέβαιον εἶνε, ὅτι καὶ οἱ γεροντότεροι κάτοικοι τῆς Καλύμνου ἐνθυμοῦνται, ὅτι οἱ προπάτορες αὑτῶν ἦσαν σπογγαλιεῖς. Κατὰ τὸν παρελθόντα αἰῶνα καὶ τὸ πρῶτον ἥμισυ τοῦ ἡμετέρου οἱ σπόγγοι ἦσαν ἄφθονοι καὶ ἡλιεύοντο ἀνὰ τὰς ἀκτὰς τῆς Καλύμνου καὶ τῶν γειτόνων νήσων, καθ’ ὅσον δὲ ἐπλήθυνον οἱ σπογγαλιεῖς, ἀπεμακρύνοντο τῆς ἑαυτῶν νήσου. Καὶ κατὰ πρῶτον μὲν ἐπεσκέπτοντο τὰς ἀκτὰς ὁλοκλήρου τοῦ Αἰγαίου, εἶτα δὲ τὴν Καραμανίαν καὶ Συρίαν, περὶ τὸ 1840 ἤρχισαν νὰ καταπλέωσιν εἰς τὴν παραλίαν τῆς Μανδρούχας μεταξὺ Ἀλεξανδρείας καὶ Δέρνας, ἀπὸ τοῦ 1860 δὲ καὶ εἰς τὴν Δέρναν καὶ Βεγγάζην, ἀπὸ τοῦ 1884 δὲ καὶ εἰς τὴν Τρίπολιν τῆς Βαρβαρίας καὶ Σφάξ, τελευταίως δὲ καὶ εἰς τὰ ἰταλικὰ νησίδια Παντελλαρίαν καὶ Λαμπηδοῦσαν.
Κατ’ ἀρχὰς οἱ Καλύμνιοι ἐναύλουν μεγάλα πλοῖα τῆς Λέρου, Σύμης καὶ Κάσου, εἰς ἃ ἔθετον ἀπὸ 20 μέχρι 30 σπογγαλιευτικῶν σκαφῶν, μέχρις οὗ τὴν πρώτην σκάφην ὡδήγησε περὶ τὰ 1860 εἰς τὴν Βεγγάζην ὁ γενναῖος Λέριος πλοίαρχος Γεώργιος Ἀντωνέλλης, ὅν ἔπειτα ἐμιμήθησαν πάντες οἱ Καλύμνιοι. Ἡ ὀλιγόστευσις τῶν σπόγγων ὠθεῖ τοὺς τολμηροὺς δύτας εἰς ἀεὶ μεγαλητέρας ἀποστάσεις, εἰς ἀεὶ μεγαλήτερα βάθη, ταύτην δὲ προξενεῖ ἰδίως ἡ κατάχρησις τῶν σκαφάνδρων. Ἡ σπογγαλιεία ἐξασκεῖται διὰ τεσσάρων τρόπων, πρῶτον διὰ τοῦ καμακίου, δηλαδὴ σιδηρᾶς τριαίνης μετὰ τεσσάρων ἄκρων ἐπὶ δύο συνδεδεμένων ξυλίνων κονταρίων 20 μέτρων, βοηθοῦντος καὶ μηχανισμοῦ ὀπτικοῦ, συνισταμένου ἐκ σιδηροῦ κοίλου κυλίνδρου, ἔχοντος πρὸς τὴν βάσιν παχεῖαν ὕα-
