ἐχθρῶν τοῦ ἑλληνισμοῦ εἰσβαλλόντων εἰς τὴν Θρᾴκην καὶ τὴν Μακεδονίαν.
Καὶ ὁ Ζεὺς ἐμαίνετο ἐξ ἀγανακτήσεως.
Καὶ ἔβλεπεν ὅτι οἱ κύριοι Κοκορᾶβαι εἶχον ἀναλάβει νὰ ἠθικοποιήσωσι δημοσιογραφοῦντες τὴν κοινωνίαν, ἐνῷ αἱ φυλακαὶ δὲν ἦσαν ἐντελῶς πλήρεις, ὥστε νὰ μὴ ἐπαρκέσωσι καὶ εἰς τοὺς ἀστυνομικοὺς κλητῆρας, φλυαροῦντας περὶ ἠθικῆς καὶ τάξεως.
Καὶ μέχρι μέν τινoς ὁ Ζεὺς συνεκράτει τοὺς κεραυνοὺς τῆς λύσσης του.
Διενοήθη μάλιστα ν' ἀποστείλῃ προφήτας, καὶ ἔπεμψεν τὸν Ἱερεμίαν, τὸν Ἱεζεκιήλ, τὸν Καπετάνον, τὸν Μπαστίναν, τὸν Σώμερβιλ, τὸν Μωάμεθ καὶ τὴν Ἱερὰν Κατήχησιν τοῦ κ. Κοφινιώτου, ἀλλ' εἰς μάτην· τὰ νευρόσπαστά του εἶχον ἐκνευρισθῇ ἐντελῶς.
Καὶ ὅταν πλέον εἶδεν ὅτι οἱ νεκροὶ δὶς ἀπέθνησκον διὰ τῶν νεκρολογιῶν τοῦ Ἀρσένη, καὶ ἐστεροῦντο τῶν πορθμείων διὰ τὸν πορθμέα τοῦ ᾍδου Χάρωνα, διότι ἐφορολογοῦντο καὶ ὑπὸ τὴν πλᾶκα τοῦ τάφου των ἀκόμη ὑπὸ τῆς «Ποικίλης Στοᾶς»· ὅταν εἶδεν ὅτι οἱ βουλευταὶ ἔλυον τὰ νομοθετικὰ ζητήματα διὰ γρόνθων καὶ λακτισμάτων, ὁ δὲ κ. Χοϊδᾶς ἐζήτει νὰ ἱδρύσῃ τὴν δημοκρατίαν τῆς ἀδελφότητος διὰ τοῦ ῥεβόλβερ καὶ τῶν μαρτύρων τῆς μονομαχίας· ὅταν ἐπὶ τέλους ἔμαθεν ὅτι ὁ Δεληγιάννης ἔγινεν ἀρχηγὸς τῶν νευροσπάστων του καὶ οἱ μαθηταὶ τοῦ Σχολαρχείου, Ὑπουργοὶ τῆς Παιδείας, ἐνῷ οἱ χερσαῖοι ἀμανῖται μετεμορφοῦντο εἰς ὑπουργοὺς τῆς θαλάσσης, καίτοι λιποθυμοῦντες ἐπὶ τῇ θέᾳ τοῦ ὕδατος· ὅταν εἶδεν ὅτι τὰ ἐκ τοῦ χυδαιοτέρου φυράματος πλαστουργηθέντα ἀνδρείκελλα, ἀντὶ νὰ