Παρῆλθε χρόνος εἷς — στιγμὴ διὰ τὸν νεανίαν —
Χωρὶς εἰς τὴν ἀγάπην του νά εἴπῃ λέξιν μίαν...
Ἔζη ὁνειρευόμενος, γράφων ὡραίους στίχους,
Δειλοὺς ἀφίνων κἄποτε κι' ἁγνοὺς τρυγόνος ἤχους,
Κι’ ὡς κάλυξ τἄρωμα, ἐντὸς τὸ αἴσθημα φυλάττων....
Ὤ, μάτην δὲν ἐλέγετο, δὲν ἐκαλεῖτο Πλάτων!...
Ἀλλά τὸ μέγα αἴσθημα ἐπλήρωσε τὰ στήθη
Καὶ εἰς τὰ χείλη φλογερὸν μίαν αὐγὴν ἐχύθη.
Μὲ ὄψιν ἄλλοτε ὠχράν καὶ ἄλλοτε πυρίνην
Ἐβάδισε μ’ ἀπόφασιν ὁ Πλάτων πρὸς ἐκείνην,
Καὶ μ' ἔμπνευσιν περιπαθῆ ἐξέχυσε τὸ πάθος
Ὅπερ ἁγνὸν ἐνέκρυπτεν εἰς τῆς ψυχῆς τὸ βάθος.
Ἤθελε θρόνον, οὐρανόν, ἀδάμαντας, ἀστέρας,
Τὸ μεγαλεῖον τῆς νυκτός, τὴν λάμψιν τῆς ἠμέρας,
Τὰ ἄνθη τῆς ἀνοίξεως, τὰ βάθη τῆς θαλάσσης,
Τὴν δάφνην, τὸ διάδημα τῆς οἰκουμένης πάσης
Νὰ τῆς προσφέρῃ, εὐλαβῶς ἐμπρὸς της κλίνων γόνυ,
Κι’ ὁ ἔρως της νὰ τῷ δοθῇ ὡς ἀμοιβή του μόνη!
Περαίνων τὴν ἠρώτησε μετὰ φωνῆς ἀφάτου
—Ὢ ἀντὶ τίνος ἤθελε δεχθῆ τὸν ἔρωτά του;—
Παράδοξον μειδίαμα ἀφῆκεν ἡ νεᾶνις,
Τὸν εἶδε, τὸν ἠτένισε μετὰ γλυκείας πλάνης
