γὰς εἰς τοὺς ἐξοπλισμοὺς ἐκείνων, οἱ δὲ Ἀσκληπιάδαι οὐδέποτε κατηγγέλθησαν ἐπὶ άνθρωποκτονία, καίτοι διαπραττομένη καθ’ ὅλους τοὺς τύπους τῆς ἐπιστήμης· καθ’ ὅν χρόνον ἀγορεύομεν ἐν τῇ Βουλῇ διὰ τῶν γρόνθων καὶ τῶν ποδῶν, σκεπτόμεθα διὰ τῆς κοιλίας, καὶ τρέχομεν εἰς τὴν πρόοδον ἕρποντες, τὰ δὲ ἀστυνομικὰ ὄργανα, ἀστεϊζόμενα, ζητοῦσι νὰ διαχωρίσωσι τὰ ὅρια τῆς τιμῆς καὶ τῆς ἀτιμίας, νὴ τὰ κάρδαμα, δὲν βλέπω διατὶ νὰ μὴ ἐρευνήσω κἀγὼ τὸν οὐρανὸν ἐπὶ τοῦ γηΐνου ἐδάφους, στρέφων τὰ νῶτα ὅπου ὤφειλον νὰ στρέψω τὰ ὄμματα.
Ἄλλως τε τόσα ἕλη λιμνάζουσιν εὐτυχῶς ἐπὶ τῶν λάκκων τῶν ἀθηναϊκῶν ὁδῶν, ἀκίνητα, ὡς δημάρχου ἐγκέφαλος ἢ ὡς γλῶσσα βουλευτοῦ συμπολιτευομένου, ὥστε ἐπὶ τῆς ὑελώδους ἐπιφανείας των ἀντικατοπτρίζεται θαυμασίως ὁ οὐρανὸς μετὰ τῶν ἀστέρων καὶ τῶν πλανητῶν του.
Ἰδοὺ λοιπόν· ἐρευνῶ τὸ στερέωμα ἀπὸ σπόντα βυθίζων τὸ βλέμμα εἰς τὸ βάθος τοῦ ἀπείρου… βορβόρου.
Ἔπειτα ἀφοῦ αἱ ὁδοὶ τοῦ δημάρχου Ἀθηναίων, ἠραιωμέναι εἰς λεπτὴν κόνιν μετεωρίζονται ἀνιπτάμεναι ἐπὶ πτερύγων ἀνέμων εἰς τὰ ὕψη, διὰ τὶ τάχα νὰ μὴ καταβιβάσωμεν ἀμοιβαίως καὶ ἡμεῖς τὸν οὐρανὸν μὲ τοὺς ἀστέρας του ἐντὸς τοῦ βορβόρου τῶν ὁδῶν, ἐν ᾧ ἐπάνω-κάτω κυλιόμεθα καὶ λιπαινόμεθα ὅλοι, ἐξαιρέσει τῶν χοίρων καὶ τοῦ κυρίου ἐπὶ τῶν ἐσωτερικῶν, παρὰ τὰς ἀξιώσεις τῆς ὁμοιοπαθητικῆς τοῦ κ. Πύρλα, κραυγάζοντος similia similibus.
Ἔπειτα τὰ εὐωδέστερα ἄνθη πρέπει νὰ κοπρίζωνται δαψιλῶς, διὰ νὰ φουντώνουν, ὁ δὲ κύριος ἀρχικηπουρὸς τοῦ δήμου ἐφαρμόζει λαμπρὰ τὴν μέθοδον αὐτὴν τρέφων τοὺς κυρίους ἐκλογεῖς του διὰ τοῦ θρεπτικωτέρου λιπάσματος.
Δὲν βλέπετε τοὐλάχιστον ὅτι ὁ βασιλικός θάλλει καὶ εὐωδιᾶ διὰ τῆς κόπρου;
Δύει λοιπὸν τὸ ἔτος 1885… δηλαδὴ δὲν ἔδυσεν ἀκόμη, διότι ἔχομεν ἤδη Σεπτέμβριον καὶ ἀπαιτοῦνται τέσσαρες ἔτι μῆνες, ἀλλ’ ἀδιάφορον, ἔδυσε διὰ τοὺς ἐκδότας τῶν Ἡμερολογίων, οἵτινες διασκελίζοντες τέσσαρας ἢ πέντε ὁλοκλήρους μῆνας, ὑποδέχονται προώρως τὸ νέον ἔτος, πρὶν ἢ ἀκόμη λήξῃ τὸ παλαιόν, καθιστῶντες αὐτὸ ἐφταμηνήτικον.
