κόν κατ' αὐτὴν τὴν ἔποψιν ἡ παντομίμα ἔχει καὶ τὰ καλά της καὶ μόνον τοιαύτην ἐγὼ τὴν προτιμῶ.... Ἀλλ' ἰδέτε πόσον καὶ τὸ κοινὸν μένει ἄφωνον ἐκ προσοχῆς!! Θαρρεῖ τις, ὅτι σιωπᾷ διὰ νὰ μὴ χάσῃ καμμίαν λέξιν τινὸς παντομιμιτζῆ. Ἐν τούτοις κἄποτε ἀκούονται καί τινες φωναὶ ἀπὸ σκηνῆς αἵτινες εἷνε φωναὶ μᾶλλον ζώων ἢ ἀνθρώπων, διὰ τοῦτο ἡ παντομίμα σχετικῶς πρὸς τὸ κοινὸν σημαίνει ἀποκτήνωσιν.
Τὸ περίεργον εἷνε, ὅτι μεταξὺ τῶν θεατῶν οἱ πλεῖστοι ἀνήκουν εἰς τὴν ἀνεπτυγμένην λιγομένην τάξιν, προσέχοντες ἐν κατανυκτικῇ σιγῇ καὶ ἐν ῥετιγγότᾳ περιβεβλημένοι.
— Αἵ καὶ τί σημαίνει τοῦτο; τί ἤθελες τάχα εἰπεῖ ἐὰν ἔβλεπες ἓν ζῶον τοῦ Βόλπη μὲ ῥεδιγγότα καὶ φαβορίτας, ὁμοιάζον ἀπαράλλακτος ἑνὸς πολιτικοῦ;
— Ἔτσι αἵ; λοιπὸν ἂς ὑπάγωμεν εἰς τοῦ Βόλπη.
Ἰδοὺ ὁ κύριος Βόλπης θιασάρχης, τὸν ὁποῖον ἤθελε ζηλεύσει καὶ ὁ Ἀλεξιάδης διὰ τὴν εὐπείθειαν τοῦ θιάσου του.
Ὁμιλεῖ πρὸς τὰ ζῶά του διὰ τῆς γλώσσης καὶ τῆς μάστιγος μέ τινα ζωώδη γρυλλισμόν, ὡς νὰ προσπαθῇ τοιουτοτρόπως νὰ γείνῃ καταληπτὸς πρὸς τοὺς ἀρτίστας του. Βλέπω τὸν ἔνθουν Κοκὸν τόσον λαμπρὸν καὶ προσεκτικὸν μάγειρον, ὥστε παίζει τὸ μέρος πολὺ καλλίτερα ἀπὸ κωμικούς τινας τοῦ Ἑλληνικοῦ θιάσου, οἵτινες δὲν ξεύρουν τί λέγουν ἐπὶ τῆς σκηνῆς. Ὡς πρὸς αὐτὸ εἷνε ἀξιέπαινος ὁ Κοκός, διότι προσέχει νὰ μὴ χαλάσῃ τὴν σοῦπαν τοῦ θιασάρχου του.
Ὅταν δὲ σκεφθῇ τις εἰς ποίαν ἀνάπτυξιν δύνανται νὰ φθάσουν τὰ ζῶα καὶ εἰς ποίαν ἀποκτήνωσιν ὁ ἄνθρωπος, θὰ καταλήξῃ εἰς τὸ συμπέρασμα, ὅτι ὁ θίασος τοῦ Βόλπη εἷνε παραπολύ μικρὸς καὶ ὅτι πρέπει νὰ αὐξήσῃ διὰ τῆς προσλήψεως τινῶν προσώπων, οὕτως ὥστε νὰ μὴ βλέπωμεν μόνον τὰ μαγειρεύματα τοῦ Κοκοῦ καὶ τὴν Ἀραβικὴν ἱπποδρομίαν εἰς τοῦ Βόλπη ἀλλὰ καὶ βουλὴν καὶ δικαστήριον καὶ παραστάσεις ἑλληνικὰς καὶ διαδηλώσεις ἀντιπολιτευομένων, ἀφοῦ μάλιστα ὁ Βόλπης κάμνει μεγάλην χρῆσιν σουμάδας καὶ φαβορίτας, ὑψηλοῦ καπέλλου καὶ ῥετιγκότας.
