τὴν ἀρχὴν[1]. Ὅθεν οὗτος μὲν καθῃρέθη, τὸ δὲ γένος αὐτοῦ συνδιεβλήθη καὶ ἐταπεινώθη. Ἀλλ' ἴσως διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Μιθριδάτου πρὸς αὐτὸν ἔτι νεανίσκον ὄντα, ἴσως δὲ καὶ διὰ τὰς πολυειδεῖς τοῦ μεγάλου τούτου βασιλέως περιπετείας, ἀνέλαβε τὴν εὔνοιαν τῆς ὁποίας ἠλλοτριώθη, διότι παρὰ Πλουτάρχῳ φαίνεται αὖθις πολεμῶν ὑπὲρ ἐκείνου, ἐὰν, ὡς λέγει ὁ συγγραφεὺς οὗτος[2], στασιάζοντες οἱ στρατιῶται, ἀντιπαρατεταγμένου τοῦ Λευκόλλου, ἀπέσφαττον τοὺς βασιλικοὺς καὶ διήρπαζον τὰ πράγματα, καὶ ὁ στρατηγὸς Δορύλαος, οὐδὲν ἔχων ἕτερον ἢ τὴν πορφύραν, ἀπωλέσθη διὰ ταύτην.
«Τοῦ Λαγέτα ἡ θυγάτηρ ἐγέννησε τὴν μητέρα τοῦ Στράβωνος, τῆς ὁποίας ὁ πατὴρ ὅτι ἦτον εἷς τῶν ἐντοπίων τῆς Καππαδοκίας ἡ τοῦ Πόντον, ἢ κἂν τῶν ἐκεῖ μετοικισθέντων Ἑλλήνων, φαίνεται ἀπὸ τὸ βάρβαρον τοῦ ἀδελφοῦ του ὄνομα Μοαφέρνης.—Ὁ Μοαφέρνης ἐδιωρίσθη ἀπὸ τὸν Μιθριδάτην τὸν Εὐπάτορα ὕπαρχος τῆς Κολχίδος». (Προλεγ. αὐτόθι).
Ἀφ’ οὖ ὁ Εὐπάτωρ προσεκτήσατο καὶ τὴν Κολχίδα, ὡς χώραν εἰς τὰς ναυτικὰς δυνάμεις χρησιμωτάτην, ἔπεμπεν εἰς αὐτὴν ὕπαρχον καὶ διοικητὴν ἕνα τῶν φίλων του, τῶν ὁποίων ἦτο καὶ ὁ Μοαφέρνης[3]. Οὗτος δὲ πιστὸς πάντοτε εἰς τὸν βασιλέα καὶ ἄριστα προσφερόμενος εἰς τὰς μεταβολὰς, ὀλίγον πρὸ τῆς καταλύσεως τῆς βασιλείας ἦλθεν εἰς δόξαν καὶ πάλιν συνεδυστύχησε μετὰ τοῦ βασιλέως καὶ οὗτος καὶ οἱ ἐκείνου φίλοι. Ὁ δὲ πρὸς μητρὸς πάππος τοῦ Στράβωνος ἰδὼν τὰ τοῦ Μιθριδάτου κακῶς φερόμενα ἐν τῷ πρὸς Λεύκολλον πολέμῳ, καὶ ὢν ἅμα ἠλλοτριωμένος αὐτοῦ, ὡς νεωστὶ ἀποκτείναντος τὸν ἀνεψιὸν Τίβιον καὶ τὸν υἱὸν ἐκείνου Θεόφιλον, ἔσπευσε προθύμως καὶ ἐκείνους καὶ ἑαυτὸν νὰ ἐκδικήσῃ, καὶ λαβὼν πίστεις
