Δὲν δυνάμεθα ν’ ἀποδεχθῶμεν τὴν εἰκασίαν τοῦ Κοραῆ, ὅς τις, ἐπὶ σκοπῷ νὰ συνεγγίσῃ, οὕτως εἰπεῖν, καὶ συμβιβάσῃ τὰ διεστηκότα τοῦ χρόνου, λέγει περὶ τοῦ χωρίου «τῷ Ἰσαυρικῷ προσαγορευθέντι Πουβλίῳ Σερβιλίῳ ὃν ἡμεῖς ἴδομεν» ὅτι ἐφθάρη ὑπὸ τῶν ἀντιγραφέων καὶ ἐνδεχόμενον ὅτι ὁ Στράβων ἔγραψε Σερβιλίῳ, οὗ τὸν υἱὸν ἡμεῖς ἴδομεν.—Καλὸν τῇ ἀληθείᾳ ἔργον ἀπέκειτο εἰς τὸν γεωγράφον, ἐὰν ἔμελλε καὶ νὰ ὀνομάζῃ καθ’ ἕκαστον ὅσους ἐγνώρισεν υἱοὺς· τῶν ἐπιφανῶν ἐκείνων Ῥωμαίων τοὺς ὁποίους συνέβαινε ν’ ἀναφέρῃ εἰς τὸ πόνημά του! Ἐὰν δὲ ἄλλως καθίσταται παντάπασιν ἄπορος τῆς τοιαύτης ἐξαιρέσεως ὁ λόγος, καὶ ὅσα περὶ τούτου ἐπάγει ὁ Κοραῆς ἦναι καθ’ ἑαυτὰ ἀνίσχυρα, κάλλιον νὰ ὑποθέσωμεν ὅτι ὁ Στράβων, διὰ τὴν ταυτότητα τοῦ ὀνόματος καὶ τοῦ ἐπωνύμου, συγχέει τὸν πατέρα μὲ τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν δεύτερον Πούβλιον Σερβίλιον τὸν Ἰσαυρικὸν, ὅςτις ὑπάτευσε τῷ 713 ἀπὸ κτίσεως Ῥώμης.
«Λαλεῖ ὁ Στράβων, προάγει τὸν λόγον ὁ Κοραῆς, ὡς περὶ συγχρόνων του, περὶ τοῦ Ἰούβα, βασιλέως τῶν Μαρουσίων, καὶ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, τοῦ. νέου Ἰούβα , τοῦ θριαμβευθέντος ἀπὸ τὸν Ἰούλιον Καίσαρα τὸ 708 ἔτος».
Ἰδοὺ οἱ λόγοι τοῦ Στράβωνος «Τὴν δὲ χώραν (Μαρουσίαν) »καθ’ ἡμᾶς Ἰούβας· (κατέσχεν) ὁ πατὴρ τοῦ νεωστὶ τελευτήσαντος Ἰούβα»[1]. Ἐπειδὴ δὲ ὁ Ἰούβας ἐφονεύθη τῷ 707, καὶ ὁ υἱὸς αὐτοῦ νήπιος ἐν τῷ θριάμβῳ παρήχθη, ταῦτα συνέβησαν προφανῶς ἔτι παιδὸς ὄντος τοῦ Στράβωνος· ὥστε ποιούμενος μνείαν περὶ τοῦ δευτέρου Ἰούβα ὡς νεωστὶ τελευτήσαντος, παρέλκει ὁ συγγραφεὺς τὴν ἐποχὴν ἑβδομήκοντα ἔτη ἐπέκεινα τῆς ὑπὸ Κοραῆ τεταγμένης.
«Ἂν πιστεύσωμεν τὸν Ἀθήναιον, λέγει προϊὼν
- ↑ Β, ιζ΄. 829.
