νὰ ἐπαυξήσῃ διὰ τῆς μεταφράσεως πραγματείας τινὸς περὶ τοιχογραφίας Ἀνδρέου τοῦ Ποτίου, ἀγνοοῦμεν δὲ ἐὰν εἰδικῆς, ἢ μέρους τινὸς τοῦ μεγαλῃτέρου πονήματος, τὸ ὁποῖον ὁ ζωγράφος οὗτος καὶ ἀρχιτέκτων ἐδημοσίευσεν ἐν Ῥώμῃ τῷ 1693 καὶ τῷ 1702 περὶ ἀποπτικῆς.
Μεταφράζων ὁ Δοξαρᾶς τὰς πραγματείας τοῦ Βιγκίου καὶ τοῦ Ἀλβερτίου ἠκολούθησε τὴν ὡραίαν ἔκδοσιν τὴν ὁποίαν ἀμφοτέρων τούτων ἔκαμεν ἐν Παρισίοις ὁ Ῥαφαὴλ ὁ Δουφρέσνιος εἰς ἕνα τόμον, καὶ τοσοῦτον ἐπ’ ἀκριβὲς ὥστε, ὄχι μόνον τὸν βίον τοῦ Βιγκίου τὸν ὁποῖον ἔγραψεν ὁ ἐκδότης, ἀλλ’ οὐδὲ τὴν ἐπιστολὴν αὐτοῦ, δι’ ἧς προσεφώνησε τὴν ἔκδοσιν εἰς τὴν βασίλισσαν τῆς Σουηβίας Χριστίναν, παρέλιπεν ἀμετάφραστον. Σημειωτέον ὅμως ὅτι ἡ πραγματεία τοῦ Λεονάρδου, ὁποία τότε πρῶτον ἐδημοσιεύθη ὑπὸ τοῦ Δουφρεσνίου, ἦτο κολοβὴ καὶ τοιαύτη διέμεινεν, ἐκλαμβανομένη πάντοτε ὡς πλήρης μέχρι τοῦ 1817, ὁπότε διὰ νέας ἐν Ῥώμῃ ἐκδόσεως ἀποκατέστη εἰς τὴν ἀκεραιότητα αὐτῆς, ὡς ἀνεκαλύφθη ἔν τινι τῆς Βατικανῆς χειρογράφῳ. Εἰς τὸ νέον τοῦτο κείμενον προηγεῖται βιβλίον περιέχον σύγκρισιν τῆς ποιήσεως, τῆς μουσικῆς, τῆς ζωγραφίας καὶ γλυπτικῆς, καὶ μετὰ τὰ ἤδη τυπωθέντα βιβλία, τὰ ὁποῖα ὅμως διωρθώθησαν καὶ ἐπηυξήθησαν διὰ προσθήκης ὄχι ὀλίγων κεφαλαίων, ἕπονται ἄλλα τέσσαρα — Περὶ σκιᾶς καὶ φωτός — Περὶ ἀποπτικῆς — Περὶ δένδρων καὶ χλόης — Περὶ φύσεως τῶν νεφῶν — Περὶ τοῦ ὁρίζοντος. Τὰ βιβλία ταῦτα, ἐὰν ἐπρόκειτο νὰ δημοσιευθῇ ἡ μετάφρασις τοῦ Δοξαρᾶ, ἔπρεπε βέβαια νὰ προστεθῶσι, καὶ τότε ἤθελε χρειασθῆ τοσαύτη ἐργασία ὅσην ἐκεῖνος ἤδη κατέβαλε.
Ἡ μετάφασις τοῦ Δοξαρᾶ εἶναι κατὰ λέξιν· ἐὰν δὲ ηὐδοκίμησεν εἰς τὸ δυσχερὲς αὐτοῦ ἔργον καὶ, μεταχεριζόμενος γλῶσσαν ἔτι ἄμορφον καὶ ἀτελῆ ἠδυνήθη νὰ τὴν ἐξισώσῃ μὲ τὸ κείμενον ἢ νὰ μεταφέρῃ λέξεις καὶ ἰδέας πάντη καινοφανεῖς
