τοῦ Δοξαρᾶ, καθότι ὥσπερ θεωρῶν τὴν ζωγραφίαν ἐπίσημον ὑπουργὸν τῆς θρησκείας, ἐπικαλεῖται τὴν ὑπερτάτην βοήθειαν τοῦ θεμελιώσαντος αὐτὴν εἰς τὸν κόσμον. Ἐν δὲ τῇ τετάρτῃ τοῦ χειρογράφου σελίδι ἀπαντᾶται εὐθὺς προοίμιον καὶ μετὰ τοῦτο ἐπίγραμμα ἑτέρου τινὸς Πελοποννησίου εἰς τὸν Δοξαρᾶν. Καὶ ἐπειδὴ, ἐκτὸς τῶν ἐγκωμίων τὰ ὁποῖα εἰς αὐτὸν ἀπονέμει, περιέχει καί τινας εἰδήσεις περὶ τοῦ βίου του, καὶ παρὰ τὴν κατ’ ἐκείνους τοὺς χρόνους ἁπλότητα τῆς γλώσσης ὑποφαίνει καί τινα ἀγαθοφυΐαν, εἶναι τοῦ ἔργου ἀντάξιον νὰ παρατεθῇ ἐνταῦθα.
Ἀποστέλλων πρὸς τὸ κήρυγμα τοὺς ἑαυτοῦ Ἀποστόλους καὶ Μαθητὰς ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς, καὶ θέλωντας νὰ τοὺς κάμῃ νὰ ἦναι φανεροὶ, καὶ νὰ τοὺς γνωρίζουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ὅτι εἶναι μαθητάδες του, τοὺς εἶπεν· «ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐςε, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις». Δείχνωντας, πῶς ὅθεν λείπει ἡ ἀγάπη ὅλαις ᾑ ἄλλαις ἀρεταῖς καὶ καλωσύναις εἶναι μάταιαις. Καθὼς καὶ εἰς ἄλλους πολλοὺς τόπους τοῦ ἱεροῦ εὐαγγελίου καὶ τῶν ἀποστόλων φαίνεται ὅτι ἡ ἀγάπη εἶναι τὸ σημάδι τοῦ Χριστιανοῦ, ὁποῦ τὸν δείχνει μαθητὴν τοῦ Χριστοῦ. Ἔτζι πάλιν σημάδι τῆς ἀγάπης
