καδίας· καὶ νέος μὲν ἔπραττε τὰ κοινὰ, ὕστερον δὲ μετήρχετο τὸ ἐμπόριον ἐν Βενετίᾳ, ἔνθα διὰ τὴν παιδείαν καὶ τὸ εὐγενὲς αὐτοῦ ἦθος ἔγινε ταχὺ εὐϋποληπτότατος εἰς τὸ σύστημα τῶν ἐμπόρων. Ἐπέμφθη λοιπὸν καὶ οὗτος ἀντιπρόσωπος πρὸς τὸν Ναπολέοντα καὶ πρὸς ἄλλους μονάρχας, ἀνεδείχθη ἐμποροδίκης καὶ ἄλλα τοιαῦτα ἀνέλαβεν ὑπουργήματα. Ἀπέθανε δὲ ἐν Βενετίᾳ τῷ 1835.
Ἀλλ’ ἵνα ἐπανέλθωμεν εἰς τὸ προκείμενον, ἀπὸ τοῦ ὁποίου ἴσως ὑπὲρ τὸ δέον ἀπεμακρύνθημεν, λέγομεν ὅτι ὄχι μόνον τοῦ πρακτικοῦ, ἀλλὰ καὶ τοῦ θεωρητικοῦ τῆς τέχνης ἦτο ἐγκρατὴς ὁ Παναγιώτης, ὡς γίνεται δῆλον ἔκ τινος τῆς Μαρκιανῆς χαρτίνου χειρογράφου 375 σελίδων ὑπὸ χειρὸς ὀλίγον ἐμπείρου τὴν ὀρθογραφίαν, φέροντος τὴν ἑξῆς ἐπιγραφήν. «Τέχνη ζωγραφίας Λεονάρδου τοῦ Βίντζη νεωστὶ φανερωθεῖσα μετὰ τὸν βίον τοῦ ἰδίου ποιητοῦ, συγγραφεὶς παρὰ τοῦ Μιχαὴλ τοῦ Φρέσνε. Προσέτι δὲ καὶ ἕτερα τρία βιβλία διὰ τὴν ζωγραφίαν πάνυ ὡραῖα Λέοντος Βαπτιστοῦ τοῦ Ἀλβέρτου μετὰ τὸν βίον αὐτοῦ. Ἐν δὲ τῷ τέλει τῆς παρούσης βίβλου τυγχάνει καί τις μικρὰ καθαρὰ διήγησις περὶ τῆς ζωγραφίας τοῦ τοίχου τοῦ Ἀνδρέου Πότζο ἐκ τῆς Ἰησοῦ ἑταιρίας, ἀρχιτέκτονος καὶ εἰκονογράφου, ἅμα σὺν τῷ καταλόγῳ τῶν νέων καὶ παλαιῶν ζωγράφων, συλλεχθέντων ἐκ διαφόρων βιβλίων, μεταφρασθέντων ἐκ τῆς ἰταλικῆς φωνῆς εἰς ἁπλῆν ἡμετέραν διάλεκτον παρὰ τοῦ ἐλαχίστου Παναγιώτου Δοξαρᾶ ἱππέως Πελοποννησίου, ζωγράφου, καὶ παρ’ αὐτοῦ γονυπετῶς ἀφιερωθέντων τῷ Κυρίῳ καὶ Θεῷ καὶ Σωτῆρι Ἰησοῦ Χριστῷ. Ἐν ἔτει σωτηριώδει ͵αψκʹ.
Ἕπεται ἑξῆς ἡ ἀφιερωτικὴ τοῦ Δοξαρᾶ τῆς ὁποίας ἀρχὴ εἶναι »Τῷ πανυπερυμνήτῳ, ὑπερενδόξῳ καὶ ὑπεραχράντῳ μονογενεῖ υἱῷ καὶ λόγῳ τοῦ ὑψίστου κτλ.… τοῖς σοῖς πανάγνοις καὶ ἀχράντοις ποσὶ προστρέχει τὸ βιβλίον τοῦτο, Δέσποτα πολυέλεε κτλ.…
Ἡ ἀφιέρωσις αὕτη εἶναι τεκμήριον τῆς χριστιανικῆς εὐσεβείας
