γινώσκεται «Ἐκτύπωμα[1] Ἰωάννου Ματθίου Κόμητος Σκελεμπουργίου τῆς Γαληνοτάτης τῶν Ἑνετῶν Ἀριστοκρατίας κατ’ Ἤπειρον Στρατάρχου καὶ ὑπεραπιστοῦ Κερκύρας, παρὰ Παναγιώτου Δοξαρᾶ Ἱππέως Λακεδαιμονίου, αψκέ Μαΐου ιέ.» Καὶ ἴσως ὁ Παναγιώτης εἰργάσατο τὴν εἰκόνα ταύτην συντεταγμένος ὢν ὑπὸ τὸν περικλεέστατον ἐκεῖνον στρατάρχην, ὑπερασπιζόμενον κατὰ τῶν Ὀθωμανῶν τὸ προπύργιον τοῦτο τοῦ χριστεπωνύμου λαοῦ, ἢ μᾶλλον ξένος ὢν παρ’ αὐτῷ καὶ οἰκεῖος. Τοῦτο δὲ εἰκάζομεν ἔκ τινος μαρτυρικοῦ,[2] τὸ ὁποῖον αὐτὸς ὁ Σχυλεμβούργιος ἔδωκεν ὕστερον εἰς τὸν υἱὸν τοῦ Παναγιώτου, ἔνθα λέγει καὶ περὶ τοῦ πατρὸς, ὅτι αἱ ὑπηρεσίαι καὶ αἱ ἄλλαι αὐτοῦ ἀγαθοεργίαι τὸν παρεκίνησαν νὰ σκεπάσῃ διὰ τῆς προστασίας του καὶ τοῦτον καὶ τὴν οἰκογένειάν του ἅμα ὑπεκφυγόντας τὸν ὀθωμανικὸν ζυγὸν, καὶ ὅτι ἔκτοτε εὗρεν αὐτὸν ἐκ πείρας ἄνδρα τελείας χρηστότητος, ὥσπερ κόσμον εἰς τὰς λοιπὰς αὐτοῦ ἀρετὰς προσκεκτημένον τὴν τέχνην τοῦ ζωγραφεῖν, διὸ καὶ προὐξένησεν, εἰς αὐτὸν διὰ τῆς μεσιτείας του εἰδικὰς παρὰ τῆς πολιτείας ἀνταμοιβάς.
Ἀλλ' ἡ εἰκὼν, περὶ ἧς ἐγένετο ἤδη λόγος, καὶ ἑτέρα τις, περὶ ἧς γενήσεται μετ’ ὀλίγον, δὲν τάττουσι τὸν Δοξαρᾶν εἰμὴ εἰς τοὺς τεχνίτας τῆς ὑποδεεστέρας ζωγραφίας, τουτέστι τοὺς εἰκονιστὰς εἴτε εἰδογράφους, ἐὰν, παρὰ τὴν ἁρμονίαν καὶ τὴν διαστέλλουσαν τὴν ἑνετικὴν σχολὴν ζωηρότητα τῆς χροιᾶς, δὲν ἀπέφαινον αὐτὸν ἄξιον νὰ καταλεχθῇ εἰς τοὺς εὐδοκίμους ἥ τε εὕρεσις καὶ ἡ σύνθεσις ἱστοριῶν. Τοιοῦτον ἀναδεικνύουσιν αὐτὸν τὰ δεκαεπτὰ διαμερίσματα ἐν οἷς διαλαμβάνονται αἱ ἐπικοσμοῦσαι τὴν οὐρανίαν τοῦ ἐν Κερκύρα ναοῦ τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος εἰκονογραφίαι, εἰργασμέναι ἐπὶ ἱστοῦ, τῶν ὁποίων τρεῖς αἱ μέγισται, κατὰ μέσον ἐντεθειμέναι, ἔχουσιν
