σθωτοὺς ἐξ ἰδίων του (1694)· κατώρθωσε ν’ ἀποσπάσῃ τῆς τουρκικῆς καὶ νὰ προσθέσῃ εἰς τὴν ἑνετικὴν ὑπηρεσίαν τὸν ἐκ Μάνης Λιβεράκην (1696), ἄνδρα ἰσχυρὸν καὶ διάσημον, καὶ ἀγέτην μεγάλης ὀθωμανικῆς χειρός· ἐσπούδασε μετὰ πολλοῦ ζήλου νὰ διατηρήσῃ πιστοὺς εἰς τὴν ἑνετικὴν πολιτείαν τοὺς εἰρημένους λαοὺς τῆς Μάνης· εὐκόλυνε τὴν ἐξαγωγὴν ζωαρκείων πρὸς βοήθειαν τοῦ στόλου καὶ τῶν νήσων, καὶ τελευταῖον, μετὰ τὴν ἀποβολὴν τῆς Πελοποννήσου, ἀπέλιπε καὶ πατρίδα καὶ οὐσίαν, καὶ οὐδὲ τὰ δελεάσματα καὶ αἱ προσκλήσεις τῶν Τούρκων ἴσχυσαν νὰ τὸν μεταπείσωσιν. Ὅτι ἑπομένως, διὰ τὰς πολλὰς καὶ πολυειδεῖς τῆς πίστεως καὶ σταθερότητός του ἀποδείξεις, προυνόησεν ἡ ἑνετικὴ πολιτεία περὶ τῆς οἰκογενείας αὐτοῦ κατὰ λόγον τῆς τάξεως καὶ τοῦ βαθμοῦ της. Ἐδόθησαν λοιπὸν εἰς τὸν Δοξαρᾶν κτήματα διαθέσιμα ἐν τῇ ἀρτίως τότε κατακτηθείσῃ Λευκάδι, ἀλλ’ ὄχι καὶ ὅσα ἠδύναντο νὰ ἐπαρκέσωσιν εἰς τὰς χρείας τῆς οἰκογενείας του. Ὅθεν ἀποβιώσαντος τοῦ Παναγιώτου τῷ 1729 καὶ καταλιπόντος θηγατέρας πέντε καὶ υἱοὺς τρεῖς, ἡ κηδεμονία τῆς Κυβερνήσεως ἀναλογιζομένη τὰς ἐπισήμους ἀγαθοεργίας καὶ θεωροῦσα τὴν ἐνδεῆ κατάστασιν τοιαύτης οἰκογενείας, πρὸς ἐπανόρθωσιν τῆς τύχης τῶν ὀρφανισθέντων, ἐπρόσθεσεν εἰς τὰ δωρηθέντα καὶ ἕτερα ἐν Λευκάδι καὶ Βονίτσῃ ἔγγεια κτήματα[1].
Ἐκ τῶν μέχρι τοῦδε ῥηθέντων ὁ Παναγιώτης παρίσταται ὡς πολεμικὸς ἀνὴρ ἀγωνιζόμενος ὑπὲρ βελτιώσεως τῆς τύχης ἑαυτοῦ τε καὶ τῆς πατρίδος. Ἀλλὰ ζωγραφία τις, ἡ ὁποία εἶναι ἡμέτερον κτῆμα παριστῶσα μινυθικῶς τὴν εἰκόνα τοῦ Σχυλεμβουργίου, τεχνιέντως ἐπὶ χαλκοῦ εἰργασμένην δι’ ἐλαιομιγῶν χρωμάτων, τὸν ἀνεκάλυψεν εἰς ἡμᾶς καὶ ἄριστον ζωγράφον. Εἰκονίζεται δὲ ὁ πολεμικὸς μέχρι στέρνων, περιβεβλημένος πορφυρᾶν χλαμύδα καὶ τεθωρακισμένος. Ὄπισθεν δὲ τοῦ χαλκοῦ ἀνα-
- ↑ Διάταγμα τοῦ Δουκὸς τῆς 21 Δεκεμβρίου 1720 — Διαβούλευμα Μαρκαντωνίου Διέβου, γενικοῦ ἐπὶ τῶν ναυτικῶν κηδεμόνος, τῆς 20 Ἰουνίου 1729.
