Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
Τάχα τρεκλίζοντας ἀκόμα,
Βερλαίν, κρατᾶς αὐλὸ στὸ στόμα,
δεύτερος Πάν,
πάντα εἶσαι ἁπλὸς καὶ θεῖος ἐσύ,
μεθώντας μὲ οἶστρο, μὲ κρασί,
pauvre Lélian;
Καὶ τέτιο ἂν εἶχες ριζικό,
ποὺ ἄλλο δὲν εἶναι πιὸ φριχτό,
Ἑρρῖκε Χάϊνε,
οὔτ’ ἔτσι ὡραῖο σὰν τὸ δικό σου,
στὰ χέρια μου τὸ μέτωπό σου
γύρε καὶ πράϋνε.
Ἐμένα διάβηκε ἡ ζωὴ
ὅλη ἕνα δάκρυ, ἀπ’ τὸ πρωὶ
ἕως τὴν ἑσπέρα.
Κι ἄλλο πιὰ τώρα δὲ μοῦ μένει,
παρά, θεοί μου ἀγαπημένοι,
νἄρθω ἐκειπέρα.
Comtesse Mathieu de Noailles
89
