Ἦτο ἐντελῶς ἀφιλοχρήματος, ὅσον ἀπέβλεπε τὸν ἑαυτόν του καὶ μόνον ἐκυνήγει τὸ χρῆμα χάριν τῆς ἀδελφῆς, τὴν ὁποίαν ἤθελε πρώτην μεταξὺ τῶν ὁμοίων της. Ἐκείνη ἐθύμωνε μαζῆ του μὲ τὰ σωστά της, βλέπουσα ν’ ἀμελῆ ἑαυτὸν πρὸς χάριν της· δὲν ἤθελε, αὐτός, τὸ καλλίτερο παλληκάρι νὰ εἶνε παρηγκωνισμένος καὶ ἄλλοι νέοι, ὁποῦ δὲν ἔφθαναν εἰς τὰ μισά του, νὰ τὸν ὑποσκελίζουν, μόνον καὶ μόνον διότι ἐφρόντιζε νὰ κρύπτεται. Καὶ ἤρχοντο συχνὰ εἰς λόγους δι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἀντωνέλλος, εἰς τὰ ἐπιχειρήματα τῆς ἀδελφῆς ἀπεκρίνετο θυμωμένος· — Γύρευε τὴ δουλειά σου.»
Καὶ συνέβαινε τὸ ἑξῆς περίεργον.
Ἐνῷ ὁ Ἀντωνέλλος ἄλλην φροντίδα δὲν εἶχε ἢ πῶς νὰ κατορθώσῃ νὰ εὕρῃ διὰ τὴν ἀδελφὴν κανένα νέον τῆς ἀρεσκείας του, ἡ Μπέλλα ἐπίσης τὴν ἰδίαν εἶχε φροντίδα διὰ τὸν ἀδελφόν, κρυφὰ ὅμως, πολὺ κρυφὰ καὶ μὲ πολλὴν προσοχήν, διότι τὸν ἐφοβεῖτο. Καὶ ἐνθυμοῦμαι μίαν κωμικωτάτην σκηνήν, καθ’ ἣν, γνωστὴν προξενήτριαν, τολμήσασαν νὰ τοῦ εἰπῇ ὅτι δὲν ἐπείραζε δὰ ἂν ὑπανδρεύετο πρὸ τῆς ἀδελφῆς, ὁ Ἀντωνέλλος τὴν ἐκυνήγησε μὲ τὸ ραβδί, στ’ ἀστεῖα, ἐννοεῖται, διότι δὲν ἦτο ἱκανὸς νὰ κτυπήσῃ· ἐκείνη δέ, ἀπὸ φόβον, ὅταν τὸν ἔβλεπε ἔπαιρνε ἄλλον δρομον.
Καὶ ὁ Καραγιάννης, ὁ πλοίαρχος καὶ φίλος του, ἦτο γαμβρὸς περιζήτητος διότι, πρὸς τοῖς ἄλλοις, ἦτο καὶ πλούσιος. Ἦσαν οἱ δύο φίλοι στενοὶ καὶ μόνον ὁ Καραγιάννης εἶχεν ἐπιρροὴν ἐπὶ τοῦ Ἀντωνέλλου, τὸν ὁποῖον κατώρθωνεν ἐνίοτε, νὰ παρασύρῃ εἰς καμμίαν συναναστροφήν. Ἦτο ὁ Καραγιάννης κατὰ δέκα ἔτη νεώτερος τοῦ Ἀντωνέλλου, ὑψηλό, μελαγχροινὸ, εὔμορφο παλληκάρι καὶ κατ’ αὐτοῦ, πολλαὶ γυναικεῖαι κανονοστοιχίαι ἦσαν στημέναι διαρκῶς, ἐπὶ πολὺν καιρὸν ὅμως χωρὶς ἀποτέλεσμα. Εἶχε καὶ ὁ Καραγιάννης ἀδελφὴν ἐλευθέραν, πολὺ θελκτικήν, ἦτο δὲ καὶ
