Πρὶν ὅμως προχωρήσωμεν, θέλω νὰ πῶ ἀκόμα μερικὰ γιὰ τὸν καλόγερο πρὸς συμπλήρωμα τοῦ χαρακτῆρος του. Θὰ εἵταν ἄδικο νὰ λείψουν αὐτὰ ἀπὸ τὴν ὅλην εἰκόνα, γιατὶ ζωγραφίζουνε ἀκόμα καλλίτερα, ἀκόμα πληρέστερα καὶ τοὺς δυό· καὶ τὸν πονηρὸ Συνέσιο καὶ τὸν ἀγαθὸν Ἄνθιμο.
Στὸ ἰσχνὸ καὶ ὀλίγο κυρτωμένο σαρκίον τοῦ καλόγερου, ἤταν μία μεγάλη ψυχὴ καὶ μία διαμαντένια, ἀκλόνητη θέλησι. Ὁ ἥμερος Ἄνθιμος, ὁποῦ μποροῦσε νὰ συγκινηθῇ καὶ νὰ κλάψῃ καὶ εἰς τὸ πλιὸ μικρὸ δυστύχημα, εἰς τὸ θάνατο πουλιοῦ, ἢ εἰς τὴν ἀρρώστεια κανενὸς ἀρνιοῦ, δὲν ἐσυγχωροῦσε τὸ παραμικρὸ παράπτωμα, ὅταν ἐγινότανε γιὰ νὰ βλάψῃ, καὶ ἃς ἤταν ὁ πιὸ δυνατός, ὁ πιὸ ἐπίσημος, ὁ πιὸ μεγάλος ἐκεῖνος ποῦ τὸ ἔκανε· ἠμποροῦσε νὰ τοῦ εἰπῇ, νὰ τοῦ τὸ ῥίξῃ κατὰ πρόσωπον, χωρὶς νὰ φοβηθῆ καθόλου. Κ’ ἔβλεπες τότε τὸν ἥμερο, τὸν ἄκακο Ἄνθιμο, νὰ μεταμορφώνεται καὶ νὰ κεραυνοβολᾷ τὸν πταίστη, ὅποιος καὶ νὰ ἦταν αὐτός. Γράμματα ἤξερε λίγα, μὰ εἶχε κρίσι ὀρθὴ καὶ μὲ τὴ βοήθειά της ἐσκεπτότανε καλλίτερα ἀπὸ πολλοὺς διαβασμένους· ἔπειτα εἶχε τὴν ἀρετή, ποῦ εἶνε μεγάλη δύναμις καὶ ὁποῦ τὸν ὡδηγοῦσε.
Ὅσο μποροῦσε, βοηθοῦσε τοὺς χωργιανοὺς μὲ τὰς συμβουλάς του· καὶ ἤτανε τότε γλυκός, πρᾷος, γιατὶ ἤξερε πῶς μὲ τὴν ὑπομονὴ μόνον θὰ ὠφελοῦσε. Τὸ κελλί του τὸ εἶχε
