Σελίδα:Γεωργίου X. Ζαλοκώστα Τα άπαντα.djvu/423

Καὶ μία ἐπικρέμαται θολὴ Σκιὰ... ἰδέ την
Πῶς ἀνορθοῖ φρυάττουσα τὴν ᾑμαγμένην χαίτην,
Πῶς τριγυρνᾷ τὰ βλέμματα.
Ὤ, εἶν’ ἐκείνη· ἄφησες τὸν τόπον τῆς σφαγῆς σου,
Καὶ ἦλθες, Ῥήγα, νὰ ἰδῇς τοὺς μισητοὺς φονεῖς σου
Πνιγμένους εἰς τὰ αἵματα.

Ὀξεῖα σάλπιγγος φωνὴ, κραυγαὶ, πυρὰ καὶ κτύποι!
Τοὺς ἀγωγεῖς των ῥήξαντες οἱ πτοηθέντες ἵπποι,
Σκάπτουν τῆς γῆς τὰ χώματα,
Καὶ σπινθηρίζουν πέταλα, καὶ σπινθηρίζουν λίθοι,
Καὶ ἡ μεγάλη ταραχὴ ἀντίφονος ἐχύθη
Εἰς ἄντρα καὶ κοιλώματα.

Ὅταν τὴν νύκτα καταιγὶς ἀνεμοδέρῃ πλοῖον,
Καὶ φλέγωνται τὰ σύννεφα ὑπ’ ἀστραπῶν μυρίων,
Τὸ πλοῖον τότε φαίνεται εἰς τὸ ὑγρόν του μνῆμα
Μὲ τ’ ἄρμενα σχισμένα,
Κ’ οἱ ναυαγοὶ... ὢ δυστυχεῖς! πῶς εἶν’ ἀπηλπισμένα
Τὰ πρόσωπα κ’ οἱ τρόποι των...
Κατὰ σκοπέλων φοβερῶν τοὺς ἀπωθεῖ τὸ κῦμα,
Τὸ κῦμα τ’ ἀδυσώπητον.

Ἐδῶ ἐκπληκτικώτερον μυστήριον τελεῖται
Καὶ ὅλα εἶναι φοβερὰ, ἡ λάμψις ἡ ἀγρία,
Ὁ θυελλώδης θόρυβος, ὁ κρότος ὁ φρικτός·
Ἐδῶ ἡ γῆ κλονεῖται
Ὡς βούβαλοι νὰ σφάζωνται, ὡς νὰ βοοῦν θηρία
Ἐν μέσῳ τῆς νυκτός.