Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
312
Ἄν ὅμως δὲν σ’ ἐγέννησεν ἀνθρώπινος κοιλία
Καὶ τοῦ πιστοῦ σου, ἄπονη, δὲν λυπηθῇς τὸν πόνον,
Ἄς εὕρῃ κἄν τὴν δίκην της ἡ κρύα σου καρδία
Εἰς τοῦτόν μου τὸν ἀσπασμὸν τὸν ὕστερον καὶ μόνον,
Διότι πρὶν ἀνάψωσι τοῦ γάμου σου τὰ φῶτα,
Πικρὸν θὰ ἀκούσῃς μήνυμα — τὸν θάνατὸν μου πρῶτα.
ΕΙΣ ΝΕΑΝΙΔΑ
απερχομενην εις κωνσταντινουπολιν ινα νυμφευθῃ
Ἡ μοῖρα, ἐπικλώθουσα τὸ εὐανθὲς της νῆμα,
Xαρᾶς καὶ ὄλβου διὰ σὲ ἡμέρας ἐξυφαίνει,
K’ ἐνῷ γελᾷ τὸ μαγικὸν τῆς Προποντίδος κῦμα,
Ἀξία τῆς καρδίας σου καρδία σὲ προσμένει.
Μὴ τῶν καλῶν ἡ πλησμονὴ τὸ πνεῦμά σου μεθύσῃ,
Ἀλλ’ ἔχε μνήμην ζωηρὰν τῆς ἀττικῆς φιλίας,
Kαὶ παρακάλει ἐκ ψυχῆς τὸν Ὕψιστον ν’ ἀφήσῃ
Ἀνεῳγμένην κ’ εἰς ἡμᾶς τὴν πύλην τῆς ΣΟΦΙΑΣ.
