Τὰ πτηνὰ περιΐπτανται λάβρα
Μαγικοῦ ὡσὰν κάτοικα κόσμου…
Μορμυρίζει ματαίως ἡ αὖρα·
Ὅλα μαῦρα — παρίσταντ’ ἐμπρός μου.
Μυροβόλα φυτὰ τριγυρίζουν
Τὸ κρυστάλλινον νᾶμα τῆς κρήνης,
Ὅλα κύκλω μου μόσχον μυρίζουν…
Τί ἀξίζουν — ἀπούσης ἐκείνης;
αιτησει φιλου τινος.
Οταν οἱ πρῶτοι στεναγμοὶ μοῦ ἔφλεξαν τὰ στήθη
Καὶ μαγευμένος ἔπνευσα τὸ μύρον τῆς πνοῆς σου,
Εἰς τὴν ζωήν μου ἄρωμα οὐράνιον ἐχύθη,
Καὶ ἡ ψυχή μου ἔπλευσεν εἰς αὔρας παραδείσου.
Ὁ ἔρως ὁ πρωτογενὴς δὲν εἶναι γῆς οὐσία,
Καὶ δὶς ποτὲ δὲν ἀγαπᾷ ἡ εὐγενὴς καρδία.
Πῶς σὺ πρὸς ἄλλο αἴσθημα, ἡ ἄστατη, ἐτράπης
Καὶ θέλεις ν’ ἀναλύωμαι εἰς στεναγμοὺς καὶ πόνους;
Μὴ, μάγισσα τοῦ βίου μου, μὴ, ψεῦτρα τῆς ἀγάπης,
Τῆς πίστεώς σου λησμονῇς καὶ τῆς χαρᾶς τοὺς χρόνους,
Ἀλλ’ ἐνθυμήσου τὰς θερμὰς τοῦ ἔρωτος ἡμέρας,
Καὶ τὰς στιγμὰς ποῦ ἔκαμναν οἱ φόβοι γλυκυτέρας.
