Ἀνοίγω κόλπον εἰς τὴν γῆν καὶ ῥίπτω σπόρον ἕνα,
Καὶ μετ’ ὀλίγον τρυφερὸν φυτὸν ἀναβλαστάνει.
Φράττω τριγύρω τὸ φυτὸν μὲ φύλλα πυκνωμένα,
Μὴ τὸ κτυπήσουν τὰ πτηνὰ, μὴ ψῦχος τὸ μαράνῃ.
Ἓν μόνον ἀντικείμενον προέκειτο ἐμπρός μου, —
Τὸ δένδρον — κ’ ἔζων εἰς αὐτὸ τοὺς πόθους μου στηρίζων.
Ποσάκις ἐλησμόνησα τὴν ὕπαρξιν τοῦ κόσμου,
Τὸ δένδρον μου καλλιεργῶν, τὸ δένδρο μου ποτίζων!
Φόβων κ’ ἐλπίδων παίγνιον, ἐπὶ πολὺ μοχθήσας,
Εἶδα τὸ δένδρον τέλειον, τὸν πόθον τῆς ψυχῆς μου,
Κ’ ἐκάθησα εἰς τὴν σκιὰν αὐτοῦ, ἀλλὰ μετρήσας
Εὑρῆκα ὀλιγώτερα ἓξ ἔτη τῆς ζωῆς μου.
Μητηρ κρατοῦσα τὸν υἱὸν, τὸν πόθον τῆς ψυχῆς της,
Σπεύδει τὸ βῆμα καὶ κραυγὴν τὸ στόμα της ἐκχύνει,
Ἀλλὰ Ἡρώδου λειτουργὸς, ἀγρίων φόνων μύστης,
Ἁρπάζων τὴν ἐσθῆτά της, τὴν μάχαιραν προτείνει.
