Σελίδα:Γεωργίου X. Ζαλοκώστα Τα άπαντα.djvu/299

297

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ

ΕΠΙ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΔΥΟ ΤΕΚΝΩΝ ΜΟΥ.

---

Τεκν’ ἀδελφὰ κρατεῖ τὸ μνῆμα·
Ἡ μοῖρα ἔκοψε τὸ νῆμα
Τῆς τρυφερᾶς των ἡλικίας.
Καὶ εἰς τὸ χῶμα ἀδελφωμένα
Κοιμῶνται, ῥόδα ποτισμένα
Μόλις τὴν δρόσον τῆς πρωΐας.

Μόνο ἡ σὰρξ ἐδῶ κοιμᾶται·
Μὲ τοὺς ἀγγέλους σεῖς πετᾶτε,
Ὦ παραδείσου χρυσαλίδες!
Ἀλλ’ εἰς τὸ μνῆμα τὸ μοιραῖον
θάπτοντ’ οἱ πόθοι τῶν γονέων
Κ’ αἱ μειδιῶσαι πρὶν ἐλπίδες.

---

ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΑΝΟΥΣΑΝ ΘΥΓΑΤΕΡΑΝ ΜΟΥ.

ΑΝΕΚΔΟΤΟΝ.

---

Ὦ ἄγγελε τῶν οὐρανῶν, λατρεία τῆς ψυχῆς μου,
Ὦ ἀγαθὸν κοράσιον, ποῦ εἶναι ἡ ἐλπίς μου
Καὶ ἡ παρηγορία μου;
Μὲ τρόμον τῶν ὀνείρων μου γνωρίζω τὴν ἀπάτην,
Εἰς τὸν θλιμμένον οἶκόν μου σ’ ἀναζητῶ εἰς μάτην·
Ποῦ εἶσαι, Βικτωρία μου;