Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
296
Ὦ δυστυχῆ! σ’ ἐλάνθανεν
Ἡ μοῖρα τοῦ ἀνθρώπου,
Ἥτις, ὡσὰν εἰς ἔνεδραν,
Κρύπτει τὸν ὄφιν ὅπου
Μοσχοβολοῦν τ’ ἀρώματα
Λειμώνων ἀνθηρῶν.
Φεῦ! ζοφερὰ τὸν οἶκόν σου
Ἐτύλιξε σκοτία,
Κ’ ἐσκόρπισε τοῦ μέλλοντος
Τὰ ῥόδα τρικυμία,
Ἐμπρός σου ἐξελίσσουσα
Ἀπαίσιο παρόν.
Ἐμπρός σου μαῦρος κ’ ἔρημος
Ὁ κόσμος ἐπεφάνη!
Ἐχώρισε τὸ ζεῦγός σου
Τῆς μοίρας ἡ δρεπάνη,
Καὶ τώρα;… τώρα δάκρυα
Καὶ θρῆνοι φλογεροί!
Ὁ γέλως τώρα τρέπεται
Εἰς ἀλγεινὴν ὀδύνην,
Ὁ ὕπνος φεύγει, δύστηνε,
Τὴν ἄχαρίν σου κλίνην,
Ἔνθα ψυχῆς μαρτύριον
Ὁ πόνος γρηγορεῖ.
