Σελίδα:Γεωργίου X. Ζαλοκώστα Τα άπαντα.djvu/263

261

Ἐνῷ ἡ μάχη μαίνεται σκληρὰ καὶ αἱματώδης,
Ὁποί’ ἀκούεται φωνὴ ὡς κεραυνὸς βροντώδης
Στὴν κορυφὴν τῆς ῥάχης;
Ὁ Καραΐσκος ἔρχεται καὶ ῥίπτεται λυσσώδης
Εἰς τὰ πυρὰ τῆς μάχης.

Τὸ πεῖσμ’ αὐξάνει· ἐξ ὀργῆς οἱ μαχηταὶ ἀφρίζουν,
αἱμάτων ῥεῖθρα ῥέοντα τοὺς λόφους κοκκινίζουν,
Τοῦ Πειραιῶς τὰ χώματα,
Καὶ πληγωμένων καὶ νεκρῶν οἱ ἵπποι κατασχίζουν
Τὰ σωρευμένα σώματα.

Τέσσαρας ὥρας ἵστατο ἀμφιρρεπὴς ἡ Νίκη·
Οἱ ἄνδρες τῆς Ἀράχωβας, ὡς πεινασμένοι λύκοι
Ὁρμῶσι τελευταῖον.
Στρέφουν τὰ νῶτα οἱ ἐχθροί· φόβος, σφαγὴ καὶ φρίκη
Τοὺς συνοδεύει πλέον.

Ἐρήμωσε τοῦ Πειραιῶς ἡ πεδιὰς καὶ τὄρος.
Τοὺς φεύγοντας Ὀθωμανοὺς ὁ Ἄρης αἱμοβόρος
Κτυπᾷ καὶ θανατόνει.
Ἀλλ’, ὢ ἀπαίσιον συμβάν, βολὴ θανατηφόρος
Τὸν ἥρωα πληγόνει.

Καραϊσκάκη! ὦ κλεινὴ σκιά, παρηγορήσου.
Ἤδη κοσμεῖς μακάριος, ἐντὸς τοῦ παραδείσου,
Τὰς τάξεις τῶν ἁγίων,
Κ’ ἔργον χειρὸς βασιλικῆς, στὸν τόπον τῆς θανῆς σου
Ἐγείρεται μνημεῖον.