Παράτολμον ἴσως ἤθελεν εἶναι τὸ ν’ ἀποφανθῇ τις ἀνεπιφυλάκτῳς ὅτι ἐν συνόλῳ δὲν προώδευσε τὸ ἔθνος καὶ πνευματικῶς· ἀλλ’ ἐνῷ ἡ ὑλικὴ πρόοδος εἶναι ψηλαφητὴ, ἡ διανοητικὴ ἐπὶ τὰ πρόσω κίνησις αὐτοῦ ἀπομένει πολύπλοκον ζήτημα· τὸ δὲ ζήτημα τοῦτο παρίσταται ὑπὸ ὄντως ἀποθαρρυντικὴν φάσιν, ὁσάκις ὀπωσδήποτε ἐξέχων τις ἀνὴρ ἀποχωρίζεται ἡμῶν ἀνεπιστρεπτεί. Ὅτε εἴδομεν ἀποκομιζόμενον τὸν Οἰκονόμον μάτην ἀνεζητήσαμεν τὸν ἀντάξιον αὐτοῦ μεταξὺ τῶν ἐπιζώντων ῥασοφόρων, καὶ ἀποχαιρετῶντες τὸν Ἀσώπιον δὲν ἐβλέπομεν τὸν δυνάμενον νὰ συγκριθῇ πρὸς τὸν διδάσκαλον ἐκεῖνον, ἂν οὐχὶ δι’ ἄλλο, διὰ τὴν ἀρχαϊκὴν τοὐλάχιστον εἰς τὰ γράμματα ἀφοσίωσιν καὶ τὴν χαλκέντερον φιλοπονίαν. Εἰς οὐδένα ἐκληροδότησεν ἀποθνήσκων τὴν πυρίνην γλῶσσάν του ὁ Φαρμακίδης, οὐδ’ ἀνευρίσκομεν μεταξὺ τοῦ σμήνους τῶν σήμερον δημοσιογραφούντων τὸν ἰσόπαλον τοῦ Λεβίδου. Τοῦ φαινομένου τούτου δὲν ἐπιχειροῦμεν ἐπὶ τοῦ παρόντος τὴν ἐξήγησιν· ἀλλ’ ἂν ἐξαιρέσωμεν τοὺς φρονοῦντας ὅτι ἡ φιλοτιμία ἐπιβάλλει αὐτοῖς νὰ λέγωνται κατ’ οὐδὲν κατώτεροι τῶν ἀποθνησκόντων ὁμοτέχνων, ἡ πραγματικότης αὐτοῦ ἐκδηλοῦται εἰς τὰ ὄμματα
